The End.

Hello salamenga's!

Een beetje laat... maar beter laat dan nooit! Waar waren we gebleven....

Het afscheid van het gastgezin en de gastfamilie liep gepaard met vele knuffels en afscheidskussen. Het klinkt misschien cliché maar ik zal ze toch missen daar... Op woensdag 15 november stonden we vlakbij het huis van ons gastgezin om 05.00u gepakt en gezakt klaar om door te taxi opgehaald en gebracht te worden naar het busstation. Letterlijk en figuurlijk trok ik de deur bij het gastgezin achter ons dicht… Eventjes slikken en doorgaan want we hebben er toch vier maand geleefd… Die morgen vertrokken we uiteindelijk rond 07.00u met de bus van Tamale naar Kumasi (terug richting het zuiden van Ghana). Geloof het of niet maar ik heb de busrit zonder overgeefbeurten overleefd! De misselijkheid was weliswaar latent aanwezig – hoe kan het ook anders – maar ze transformeerde gelukkig niet in het moeten zoeken naar plastiek zakjes… Laat in de namiddag, na een ferme bustocht van toch een achttal uurtjes kwamen we aan in Kumasi. Het viel ons meteen op dat Kumasi veel meer stadser (ok ok, dat woord bestaat niet maar ik weet anders niet hoe ik het moet formuleren =)) is dan Tamale. Tamale mag je – dat beseften we bij het zien van Kumasi des te meer – echt wel als een soort heel groot dorp beschouwen. Kumasi is erg druk met veel meer asfaltwegen dan we ooit voorheen hadden kunnen aanschouwen. Daarnaast is de stad ook erg bergachtig (bij nader inzien vielen die bergopfietstochten in Tamale best wel nog mee =D) met veel meer vierwielerverkeer dan in Tamale. Gezien de lange busrit en onze aankomst laat in de namiddag hebben we Kumasi niet erg lang verkend, dus is het moeilijk om er verder nog iets over te vertellen. We kochten reeds onze bustickets voor morgen en overnachtten in een lodge vlakbij het busstation omdat we de volgende dag al om 04.00u vertrokken met de bus van Kumasi naar Cape Coast. We hadden niet veel keuze omdat dit de enige bus was op dat tijdstip die elke dag naar Cape Coast reed. Ook deze busrit verliep al bij al goed en zonder overgeven. De rit op zich duurde ongeveer een viertal uurtjes waarbij we het opkomen van de zon in het mooie Ghanese landschap nog eens mochten meemaken.

Bij onze aankomst in Cape Coast konden we jammer genoeg geen bustickets op voorhand kopen om maandag verder door te reizen naar onze eindbestemming - in september onze beginbestemming – Accra. Deze bustickets werden niet op voorhand verkocht, gelukkig rijden er wel op drie verschillende tijdstippen drie bussen naar Accra per dag, dus we zagen er niet teveel graten in en dachten toen dat het maandag wel goed zou komen…
In Cape Coast voorzagen we onszelf van onderdak in een guesthouse in de stad. Het guesthouse was wat aan de ouderwetse kant met de gebruikelijke aanwezige “luxe”. De locatie had wel een – zoals ze het zelf benoemen – “rooftopbar” waar je voor wel erg schappelijke prijsjes toch Ghanees lekker kon eten en daarbovenop kon genieten van het uitzicht op Cape Coast. Voor het eerst zagen we de kust met zijn mooie strand en zee… Het voelde al een klein beetje als thuiskomen… Die dag gingen we al wandelend via de waterlijn naar Cape Coast Castle. Cape Coast Castle is een groot ford waar vroeger de slaven werden ondergebracht. Het ford op zich en
de omliggende visserij is adembenemend, authentiek, een plaatsje waar de tijd precies eventjes is blijven stilstaan… We bezochten het museum en kregen daarnaast ook een rondleiding, we waren nadien allebei sterk onder de indruk… Die dag verkenden we verder te voet de stad Cape Coast, het viel ons op dat mensen in Cape Coast duidelijk meer kunnen veroorloven – te merken aan de kledij, de auto’s, de behuizing,… - dan de mensen in Tamale.

Op vrijdag 17 december namen we afscheid van Cape Coast en namen we een taxi naar Takoradi, een halfuurtje rijden vanaf Cape Coast. Vlakbij Takoradi hadden we voor drie nachten een idyllisch plaatsje gereserveerd. Ko-sa beach wordt uitgebaat door een Nederlands koppel en bestaat uit hutjes en accommodatie vlakbij een wit strand met helder water en palmboompjes. Je weet wel, op sommige momenten zeg je wel eens: ik wou dat ik op een verlaten strand lag onder een palmboom met een cocktail in mijn handen? Wel dit paste echt helemaal in dat plaatje! Onze eerste dag vlakbij Takoradi brachten we eveneens al wandelend en verkennend door , de tweede en derde dag al lezend aan het strand op een ligbed… En toch… ik moet eerlijkheidshalve toegeven, hoe idyllisch, prachtig en adembenemend de locatie ook was, ik het in dit laatste weekend bijzonder moeilijk kreeg. Het vrijwilligerswerk zat erop en mijn aanwezigheid in Ghana had plots geen doel meer, de onbestemdheid van de dagen maakte het gemis naar alle mensen in België groter.. Hoewel het toen nog maar een vijftal dagen meer was alvorens ik terugkeerde, kon het die vrijdag niet stel genoeg gaan… Maar gelukkig had ik Sanne bij me die mij eventjes mijn hart liet luchten zodat ik er na een goeie babbel weer tegenaan kon…

Maandagmorgen namen we afscheid van ko-sa beach en trokken we opnieuw richting Cape Coast om aan het busstation de bus richting Accra te nemen. Eenmaal aan het busstation was het onze bedoeling de tweede bus van die dag te nemen (de bus van 11.00u), maar kregen we bij het willen kopen van een busticket te horen dat deze bus die dag afgeschaft was. Ook de eerdere bus van 04.00u was niet doorgegaan en de laatste bus om 15.00u zou normaal gezien wel vertrekken maar daarvoor konden we pas bustickets kopen rond 14.00u. Daar stonden we dan om 09.30u… met al ons hebben en houden bij ons… Naast de STC bussen waar we al voortdurend mee gerezen hadden had je ook de meteomass bussen. Het verschil is dat STC bussen iets duurder zijn maar wel airco hebben en de bagage onderaan de bus kunnen opslaan terwijl meteomass bussen iets goedkoper zijn, geen airco bezitten en de bagage ergens overal een beetje gepropt wordt waar er plaats is. Het meteomass busstation was echter ver van ons verwijderd dus was dat in eerste instantie geen optie, want stel dat we naar daar reden (wat ons ook al heel veel geld kostte) en dan moesten terugkeren omdat die ook niet reden of volzet zaten telkens… Aan de andere kant was wachten op de STC bus van 15.00u ook geen optie want stel dat deze dan niet zou afkomen, dan konden we die dag niet garanderen in Accra aan te komen terwijl ik de dag erop wel van daaruit moest vertrekken met het vliegtuig… Toeval moest nu dat vlakbij het busstation waar we waren een lege meteomass bus stopte om te tanken. Bij nader vragen mochten we gratis met de bus mee naar het station omdat deze toch die richting uit moest. We besloten het erop te wagen… Eenmaal aangekomen aan het station was de wachtrij eeeeeellenlang… Maar we hadden vernomen dat er ruw genomen elk uur een bus volgestouwd wordt om naar Accra te rijden. We besloten toen maar dat het de moeite waard was om in de lange rij aan te schuiven. Na een tweetal uurtjes te staan wachten kwam ons plots iemand aanspreken dat ze ons ook naar Accra kunnen brengen met een kleiner busje voor dezelfde prijs als de STC bus die we eerder zouden nemen. De rij voor de meteomass bus was nog zo lang en dit busje zou – na tien mensen geronseld te hebben – meteen vertrekken… We besloten het er maar op te wagen en zo konden we uiteindelijk vertrekken vanuit Cape Coast…

De busrit verliep goed en duurde maar een tweetal uurtjes. In de namiddag kwamen we aan in Accra en werden we opgehaald door de vrouw van Alex. Herinner je je nog? Alex die ons op 4 september kwam oppikken aan de luchthaven en waar we ons eerste weekend hebben doorgebracht alvorens door te reizen naar Tamale. Moe en uitgeput bereikten we onze eindbestemming in Ghana…

Die avond gingen we nog op internet, we hadden daarvoor immers een hele week geen tijd of mogelijkheid gehad. Onze grote angst werd waarheid: al sedert een aantal dagen was de enige vlucht die er was per dag van Accra naar Londen (de vlucht die zowel Sanne als ik eveneens moesten nemen) afgelast… Op het vluchtschema zagen we echter wel dat de vlucht van dinsdag om middernacht (mijn vlucht dus) en de vlucht van woensdag om middernacht (Sanne haar vlucht) wel nog zouden doorgaan.. Maar toch… de schrik zat er in en wat beloofde een slapeloze nacht te worden kwam in vervulling… Ik had besloten om vier maanden naar Ghana te gaan en was ook ingesteld op deze vier maanden. Op een bepaalde manier ga je na verloop van tijd en bij het dichter komen van het terug naar huis gaan uitkijken naar de dag dat je vertrekt… Doordat je ingesteld bent op die vier maand en op die welbepaalde dag, die dinsdag 21 december waarop je naar huis terugkeert, dan wil je ook die dag naar huis en wilde ik bij wijze van spreken geen dag langer blijven…

De dinsdag zelf zagen we hetzelfde bericht op internet: de vlucht van dinsdag zou definitief gepland staan en vertrekken… Ook de vluchten van Londen naar Brussel zouden nog steeds doorgaan… Toch was ik er nog steeds niet gerust in maar pakte ik mijn zakken wel en in werd ik tegen de late namiddag naar de luchthaven gebracht. Opnieuw lange wachtrijen, douane check up, bagage inchecken, iets eten,… De vlucht zou werkelijk doorgaan… Ik zou op zijn minst al in Londen zijn en niet meer in Ghana. Diezelfde avond nog, toen ik op de luchthaven wachtte vernam ik reeds via Carl dat alle vluchten de dag erna – inclusief mijn vlucht – van Londen naar Brussel afgelast waren. Op dat moment wist ik al wat er mij op woensdag 22 december boven het hoofd zou hangen… Ik besloot me er toen nog niet druk in te maken, het had immers toch geen zin… Eén vliegtuigrit met een keer dacht ik toen… En zo steeg ik op van de Ghanese bodem met een vertraging van ongeveer een halfuur tot driekwartier en kon ik tenminste al gedeeltelijk een zucht van opluchting slaken dat vlucht nummer één tenminste wel vertrok…

Rond 07.00u ’s morgens lannde ik in Londen. Daar vernam ik opnieuw datgene wat ik al wist: alle vluchten naar Brussel zijn gecancelled.. “We ask you to wait in the cue for rebooking your ticket madame”… En wat voor een rij… vele mensen hadden een geannuleerde vlucht of door een vertraging een volgende vlucht gemist… Een grote vier uur heb ik in de rij staan wachten, het waren zonder meer vier bange uren waarin ik niet wist wat er met mij en mijn bagage zou gebeuren. Na vier uur bereikte ik eindelijk een dame achter één van de vele helpdesken. Ze kon mij niet op een vlucht naar Brussel plaatsen de dag nadien daar – als deze doorgingen – deze vluchten reeds allemaal volboekt waren. Ze kon eventueel kijken voor vrijdag 24 december maar kon niets beloven en vreesde ervoor. Andere transportmogelijkheden naar Brussel of een ander plaatsje in België waren eveneens uitgesloten. “Is there any other place I can send you to?” Mijn gezond verstand vroeg de dame of er die dag nog een vlucht naar Amsterdam was. En toen begon het – naar mijn gevoel urenlange, terwijl het maar een tiental minuutjes duurde – getik op de computer alvorens ze de verlossende woorden uitsprak: “I have a place, shall I book you for the flight from 13.40u?” (Ik was al al onze buurlanden aan het aflopen in mijn hoofd mocht ze me moeten teleurstellen wat Amsterdam betreft). Alstublieft mevrouw, graag, ik wil kerst thuis kunnen doorbrengen en geen luchthavenfeestje bouwen… Na mijn ticket te herboeken – ik moet wel zeggen, ze doen van Britisch Airways wel hun best om vriendelijk en behulpzaam te zijn – vertelde de mevrouw van de helpdesk dat mijn bagage normaal gezien opnieuw gelabeld zou worden en op de vlucht naar Amsterdam geplaatst zou worden. Opnieuw door de douane voor controle, het thuisfront telefonisch op de hoogte brengen,… Ik vernam ook dat de laatste trein van Schiphol (de luchthaven van Amsterdam) naar Antwerpen die dag rond 21.00u zou vertrekken… Bij het wachten op de luchthaven bracht ik nog een bezoekje aan de klantenservice om ook daar na te vragen of mijn bagagestukken oké zijn en reeds een nieuw bagageticket kregen om mee naar Amsterdam te vliegen. Ook deze dame vertelde me dat dit normaal gezien in orde zou zijn en raadde me aan vlak voor het opstappen dit nog een allerlaatste keer te vragen aan de persoon bij de computer aan de gate. Waar ik dacht alle stress voor die dag gehad te hebben, begon deze alleen maar weer toe te nemen nadat ik via de grote vluchtborden vernam dat de eerdere vlucht naar Amsterdam die dag afgelast was en mijn zogezegde vlucht van 13.40u al tot drie keer toe aangaf vertraging te hebben opgelopen en daarmee te kennen gaf later te vertrekken… Shit, zou ik nu echt wel nog daar geraken vandaag? De onzekerheid was groot maar gelukkig kon ik alsnog die dag vertrekken vanuit Londen rond 16.30u en kwam ik een grote driekwartier later aan in Amsterdam… Het moment dat de wielen van het vliegtuig de vliegbaan op Schipschol raakten, geloofde ik erin dat ik mijn kerst 2010 alsnog thuis zou kunnen doorbrengen… Was de ellende daarmee al opgelost? Verre van, want na anderhalf uur op mijn bagage te staan wachten, moest ik toch – na ook de man aan de gate te hebben aangesproken en een bevestiging gekregen te hebben dat de bagage wel zou mee zijn – tot de vaststelling komen dat mijn bagagestukken niet mee waren naar Amsterdam… Het was ondertussen al 18.45u en ik moest opnieuw in een lange wachtrij aanschuiven om mijn verloren bagage aan te geven… Eenmaal aangekomen bij een helpdesk – ik kon er eigenlijk geen meer zien die dag, maar goed – kreeg ik te horen dat mijn bagagestukken inderdaad achtergebleven waren in Londen maar dat het op zich niet verstandig was deze verloren stukken aan te geven in Amsterdam daar ze vanuit Londen wellicht eerst naar Amsterdam gestuurd zouden worden en het een beetje een heen en weer spelletje zou worden tussen verschillende luchthavens. De dame aan de desk raadde me aan naar de luchthaven van Brussel te stappen en daar aangifte te doen. Ze kon me ook al vertellen dat mijn bagagestukken wel al geboekt stonden op een vlucht naar Brussel voor morgen, 23 december. (Yeah right, dacht ik toen…). Maar goed, ik had opnieuw een uur gewacht in een rij met vele mensen die hun bagage niet hadden en achteraf bleek het voor niets geweest te zijn… Wat een chaos… en eigenlijk kun je het wel voorspellen bij het zien van de luchthavens met de zovele bagagestukken die verloren zijn gegaan… Uiteindelijk kon ik nog een trein nemen rond 20.15u van Amsterdam naar Antwerpen… Om 22.00u strandde ik met de trein in Antwerpen-Centraal waar ik herenigd werd met mijn zus en mijn Carl… Zij waren zo gek geweest om door de sneeuw en vrieskou mij daar te komen ophalen. Ik was in België… weliswaar bagageloos, maar ik was er eindelijk… Door de adrenaline van de voorbij twee dagen had ik me nog geen moment echt moe gevoeld, maar toen ik eindelijk in de auto richting huiswaarts zat, voelde ik me opnieuw beetje per beetje ontspannen voelen en was ik die avond bij mijn thuiskomst stikkapot… Moe maar tevreden, zoals ze in de volksmond zeggen…

Toen ik vorig jaar bezig was aan de verkorte leerroute bachelor in de orthopedagogie was ik al bezig aan het denken en plannen om dit vrijwilligerswerk te ondernemen. Ik wilde nog iets doen voor ik me op de arbeidsmarkt zou moeten begeven... Ik wilde hiervan proeven en uiteraard vertrok ik een beetje met een bang hartje, niet wetende wat mij te wachten stond maar wel wetende dat dit hetgeen is wat ik wilde ondernemen en proberen… Het is voor mij een onvergetelijke ervaring geweest en ik heb er geen spijt van dit gedaan te hebben. Natuurlijk zijn er momenten geweest die moeilijk waren, maar deze waren mooi in evenwicht met en verdwenen zelfs meestal op de achtergrond door de zoveel mooie en leerrijke momenten.

Gedurende de vier maanden ging ik op een bepaald moment niet meer opkijken van mensen die overal hun nummer één en twee doen, van kinderen (en volwassenen) die je op alle mogelijke manieren begroeten, van schapen, geiten, koeien, ezels, hagedissen en ander ongedierte overal waar je gaat en staat, van het uitvallen van de elektriciteit, van het gebrek aan stromend water, van het rood zand en stof en andere vuiligheid aan je lichaam en kleren, van het o zo lekkere eten, van het moeten wachten en wachten en wachten, van de gastvrijheid en vriendelijkheid zonder meer, van een brommer met wel zes mensen op, van moskees die langs alle kanten van zich laten horen, van het getoeter op de straat, van mensen die je vriend willen zijn, van busjes die voorbij rijden met evenveel mensen op en rond het dak en het busje als dat er mensen in het busje kunnen, van het feit dat mensen hier alles op hun hoofd dragen in plaats van in de handen, en zoooooooveel meer...
Dan besefte ik en wist ik dat ik op dat moment geen toeschouwer meer was maar een deelnemer was geworden…

Bedankt Ghana, u bent een onvergetelijke ervaring!

*Bedankt Shariffa, onze gastmoeder voor haar bezorgdheden en maaltijden die ze zonder twijfel met veel liefde voor ons heeft klaargemaakt.
*Bedankt Sulei, onze gastvader om zijn huis voor ons ter beschikking te stellen en ons een kamer aan te bieden.
*Bedankt Napoeroe en Humaida, ons gastbroertje – en zusje voor hun vrolijke lach, hun speelse karakter en de vele ontvangstcomités die ze verzorgden wanneer we na een drukke dag “thuis” kwamen .
*Bedankt Raffia, Alida en Nanzooya & Ramatoe, de buren aan de overkant van “ons” huis en tevens familie van onze gastmoeder voor hun kookkunsten wanneer Shariffa niet voor ons kon koken, voor hun babbeltjes met ons en hun hulp wanneer we die nodig hadden.
*Bedankt Marieke, Bash en Sylvester van Vrijwillig Afrika voor hun luisterend oor als we iets wilden vertellen en hun helpende hand als we iets nodig hadden of iets wilden ondernemen.
*Bedankt madame Victoria en kindergarten 2 van de Kidz Active School om met mij samen te werken en om mij een onvergetelijke tijd te bezorgen.
*Bedankt Habiba (directie Kidz Active School), madame Esther van de nursery, madame Amina van kindergarten 1, master Moetella van primary 1, madame Zenab van primary 2, master Isaac van primary 3 en master Hamza van primary 4 om ons elke dag op school met een glimlach en open armen te ontvangen en ons als echte collega’s te beschouwen.
*Bedankt madame Fati van het NCS project voor straatkinderen om met ons samen te werken elke dinsdag – en donderdagnamiddag.
*Bedankt aan alle straatkinderen van het NCS project om steeds met hetzelfde enthousiasme om 14.00u (en zelfs veel vroeger dan dat om zeker op tijd te zijn) aan de poort te staan om er met ons een toffe namiddag van te maken.
*Bedankt mevrouw van het winkeltje met je witte zachte brood dat je mij de hoop niet ontnam om toch eetbaar brood te kunnen benuttigen in Tamale.
*Bedankt Saani en Mohammed om ons elke dag met jullie taxi op te pikken aan het kantoortje van Vrijwillig Afrika, af te zetten aan de Kidz Active School en omgekeerd.
*Bedankt aan alle medevrijwilligers – met in het bijzonder Sanne – voor de leuke uitstapjes, de gezelligheid, de babbeltjes, het plezier van het samenwerken en samenzijn, het delen van vreugde maar ook de moeilijke momenten,…
*Bedankt aan moeder natuur omdat deze de afgelopen vier maand zoveel moois van zich heeft laten zien.
*Bedankt moskee vlakbij “ons” huis om me er elke morgen aan te helpen herinneren dat het nog maar 04.00u is…
*Bedankt zon om mij vier maanden lang een overvloed aan vitamine D te bezorgen.
*Bedankt aan alle lieve mensen thuis in België om mij te steunen in mijn avontuur, om mij te mailen met de nieuwtjes in België en oprecht geïnteresseerd te zijn in mijn verhalen en belevenissen, om mij te smsen, om mij post te sturen, om te willen delen in mijn vreugde en mee te willen huilen bij moeilijke momenten…

Inmiddels… het aanpassen in Belgie gaat langzaam maar zeker. Het klimaat is nog even wennen en ook het Belgisch eten consumeren vraagt nog wat tijd maar we komen er wel =). Sedert afgelopen maandag mocht ik mijn eerste bagagestuk terug in ontvangst nemen en aflgelopen dinsdag kwamen ze mijn tweede stuk aan huis brengen.. Alsnog bedankt voor de service Britisch Airways!


Ik hoop dat iedereen een prettige kerst gehad heeft en wens jullie allemaal alvast een fantastisch nieuw jaar toe… En voor iedereen die met vrijwilligersdromen zit, rest me nog het volgende mee te geven:

Niet je hele lange leven
met je voetjes op de grond

beetje dromen beetje zweven
lijkt me ook niet ongezond

Toon Hermans

Heel veel liefs
x