Hallo allemaal!
Sneeuw in Belgie? Ik kan me het haast niet voorstellen dat er een wit tapijte bij jullie aanwezig is terwijl ik hier toch het merendeel van de dag wegsmelt van de warmte... Hoewel! Er heeft inmiddels - naast het droogseizoen dat al ongeveer een maandje van start gegaan is - opnieuw een soort weerverandering plaatsgevonden. 'S nachts is het namelijk voelbaar frisser geworden (nog een 20tal graden hoor, maar als je overdag min of meer het dubbele gewoon bent dan voel je dat toch). 'S avonds steekt er ook hevige mist op, voorheen had ik dit nog nooit in Ghana waargenomen. Ook 's morgens fietsen we in de mist en voelen we een behoorlijk koele wind. Jaja, ik weet het, 20 graden vind ik nu al frisser, ik overleef het inderdaad vast niet in Belgie ;-).
In de week van 15 november was het offerfeest of sellah (geen idee of het zo geschreven is, maar laten we aannemen van wel) voor de moslims. Ik weet niet of ik het jullie al verteld heb maar de islam is sterk vertegenwoordigd in Tamale, de stad in Ghana waar ik verblijf. Met andere woorden was er overal in Tamale wel een feest aan de gang. Sellah is hier niet zoals kerstmis bij ons, het valt niet altijd op dezelfde dag/datum. Sommigen vierden het hier op dinsdag 16/11, anderen dan weer op woensdag 17/11. Langs de weg wag je beide dagen met behoorlijke regelmaat schapen en koeien geslcaht worden. Het verschil tussen beide dieren is dat meer welgestelde families het zich kunnen veroorloven een koe te slachten terwijl iets minder welgestelden het bij een schaap houden. Een ding weet ik wel nog steeds zeker na sellah: ik ben nog altijd superblij hier geen vlees te eten! =) Zeker als je weet dat ze hier echt alles van de dieren consumeren, inclusief bv. de koeienhuid. Over het algemeen eten de moslims op sellah een ganse dag en wordt er veel gebeden. De moskees draaiden - aan het geroep (sorry: gebid) - te horen - naar mijn gevoel overuren. Buiten het eten en het bidden gebeurde er verder niet zo heel veel bijzonders.
Op de Kidz Active School gaat het zijn gangetje. Omwille van de sellah hadden we die week dus twee dagen vrijaf. Sanne heeft vanuit Belgie wat sponsorgeld mee en kocht daarmee tijdens onze vrije dagen leesboekjes voor de kinderen op school. Ze liet ook twee boekenkasten maken bij een lokale timmerman om de boeken in op te bergen. Samen schilderden we deze boekenkasten en hebben we ze zo voorzien van een leuke tekening. Het resultaat mag er echt wel zijn!
Omdat ik in "mijn" klasje - kindergarten 2 dus - had opgemerkt dat niet elk kind een schriftje heeft om in te schrijven om zo goed de taallessen te kunnen meevolgen, kocht ik voor elk van hen en schrift en een degelijk schrijfpotlood met gommetje. Zo hebben ze nu allemaal de kans om te schrijven en te oefenen en kunnen ze vast wel beter volgen =). Madame Victoria was alleszins in de wolken.
Naast het schilderen van de boekenkasten leerde ik de kinderen van KG2 hun naam schrijven in drukletters. Omdat deze activiteit toch wat inspanning van hen vroeg - het gezucht en geblaas was erg aanwezig, alleen de zweetdruppels van hun voorhoofd ontbraken nog ;-) - sloot ik het leren naamschrijven af met het mogen inkleuren van hun naam die ik voor hen op een wit blaadje in dikke letters had geschreven. Het resultaat zijn mooie kleurtekeningen die net als de verftekeningen van een poosje geleden voor een prachtig decor in de klas zorgen =).
Vorige week heb ik met "mijn" klasje een klasfoto getrokken, het was een hele opdracht. Omdat ik ervoor met mijn broek in de planten had gezeten (vraag maar niets) was deze vol met van die plakbolletjes. Een van "mijn" kindjes had dit gezien en wees me erop. Ik begon daarop de bolletjes te verwijderen waarbij ik op drie seconden tijd wel 20 kindjes om me heen had die mij erbij hielpen en allemaal aan mijn broek stonden te wrijven... Daar stond ik dan in het midden van de "speelplaats" met minimum 20 kinderen aan mijn benen... Het moet wellicht een grappig zicht geweest zijn, je kan ze alleszins niet betichten van niet behulpzaam te zijn =).
Op het NCS project voor straatkinderen loopt ook nog alles op wieltjes. Elke week zie je andere kinderen, dus in dat opzicht verschilt het wel wat van het schoolgebeuren. Maar ik doe beide projecten even graag hoor. We hebben echt plezier met de kinderen en het is ook boeiend dat hun leeftijden vaak erg uiteenliggen.
Zaterdag 20 november ging voor ween week het "NAFAC" van start in Tamale. "NAFAC" staat voor "National festival of art and culture" en gaat eenmaal per jaar door ergens in Ghana. Met andere woorden hadden we het getroffen dat het ditmaal toevallig in Tamale plaatsvond. Om en rond de culturele markt (je weet wel, dat kleine marktje met souvenierwinkeltjes) stonden tentjes van verschillende departementen van het ministerie om voorlichting op diverse vlakken te geven. Daarnaast stonden ook meer souvenierwinkeltjes dan gewoonlijk. Op een groot plein naast de markt werden ook dansen en speeches gehouden. Iemand van de security had ons - vijf blanken - opgemerkt en hij kwam ons tegemoet en zei ons dat we bij de pers mochten gaan staan om foto's te nemen en het ganse gebeuren waar te nemen. We waren precies VIP's ofzo, blank zijn had op dat moment zo zijn voordeel. De dansen waren echt mooi om te zien! Het gaf een echt Afrika-gevoel... Wat hebben deze mensen toch een gevoel voor ritme... buitengewoon...
En dan om af te sluiten... De tijd gaat onverminderd door, wat maakt dat er nog twee weken Tamale en vrijwilligerswerk resten. Ik lichtte Madame Victoria van de school en van "mijn" klasje dus alvast in dat ik nog maar twee weken kindjes kom stelen uit haar klas. Ze vroeg meteen of ik opnieuw terug kom naar Ghana nadat ik even in Belgie geweest ben. En toen kwam op dat moment bij mij het besef dat het afscheid nadert en ik de kinderen toch zal missen. We hebben een volledig trimester meegedraaid op school en toch een bepaalde band opgebouwd met de mensen... En dan komt weer die tijd dat je hen moet loslaten... Maar goed, ik "troost" me met de gedachte dat ik bij mijn thuiskomst alle lieve mensen in Belgie terugkrjig in de plaats...=).
Hou jullie goed daar in Belgie & veel sneeuwvechtplezier!
Liefs,
-xxx-
maandag 29 november 2010
dinsdag 16 november 2010
Droog seizoen / Het weeshuis / Sognaayilli / Bolgatanga - Widnaba - Burkina Faso - Paga (Nee, ik kan geen titel kiezen.....)
Hey allemaal,
Ik vernam dat er in Belgie een echte waterval heeft plaatsgevonden? Ik hoop maar dat de schade tot een minimum beperkt blijft en dat alle getroffen mensen goed geholpen worden... Hier in Tamale is het immers andere koek... Sedert een week of twee is het droog seizoen van start gegaan. Concreet wil dat zeggen dat er in principe haast geen regen meer valt (misschien een kleine schamele bui in twee weken) en de temperatuur overdag opklimt tot een gemiddelde van 36 graden... Jaja, het klinkt voor jullie misschien aanlokkelijk maar de warmte is soms echt ondraaglijk geworden... Het zuigt echt alle energie meteen uit je lichaam en zelfs van de minste inspanning kan je snel moe zijn... (Om maar te zeggen: vorige week ontplofte (jaja, een echte knal en alles erbij wat je maar kan bedenken) Sanne haar fietsband doordat de zon gewoon te fel scheen!) Maar goed, het is zo altijd wel iets he... We gaan niet klagen! Het zou wel ideaal zijn mocht ik jullie een graad of 15 mogen opsturen, zodat we het allebei wat beter hebben, niet?
In de week van 1 november ben ik op school met de schilderactiviteit van start gegaan, ik vond het zelf echt verschrikkelijk tof om te doen! Het is best wel leuk om te zien dat vele kindjes echt super geconcentreerd zijn wanneer ze met hun wattenstaafje aan de slag gaan om te stempelen.. De resultaten mogen er ook echt zijn hoor! Alle kunstwerken hangen nu op in de klas, zelfs de juffrouw was onder de indruk. Ze gaf me veel bevestiging in datgene wat ik met de kindjes onderneem. Eerlijk gezegd deed het me wel iets dat ze haar waardering uitte over mijn inzet. Iedereen vind het immers nu en dan wel eens aanmoedigend om te horen dat wat je doet goed is he? Natuurlijk doe ik het in eerste instantie voor de kindjes, maar het geeft echt wel op als het werk dat je doet ook de leerkracht niet ontgaat =). Ook onze samenwerking verloopt nog steeds vlotjes, dus ik kan echt helemaal niet klagen hoor! Vorige week heb ik het dan weer over een andere boeg gegooid en heb ik met kleine groepjes kinderen aan verhaaltjes lezen en begrijpend luisteren gedaan. Ik was heel eerlijk zelf wel een beetje onder de indruk van de interesse die de kinderen hadden in de verhaaltjes en de manier waarop ze mee werkten om de vraagjes achteraf te beantwoorden. Naar mijn gevoel waren ze veel minder afgeleid dan bij sommige andere activiteiten. Een echt succes dus!
Op het NCS project voor straatkinderen hebben we wat in dezelfde richting gewerkt als datgene waar ik me op school mee bezig gehouden heb. We ondernamen ook een activiteit met verhaaltjes lezen en begrijpend luisteren en een activiteit met schilderen. Daarnaast deden we ook een spelletjesnamiddag waarbij samenwerken hoog aangeschreven stond. En tenslotte hebben we opnieuw het knippen en plakken gestimuleerd door een knip-en plakactiviteit te organiseren. Kortom, we blijven daar ook ook bezig en amuseren ons ook nog altijd rot!
Voor de rest... twee weken geleden brachten Sanne en ik een bezoekje aan het weeshuis waar we normaal gezien vrijwilligerswerk gingen doen. Daphne, de vrijwilligster van onze organisatie die er wel nog aan de slag mocht gaan begin augustus nam ons mee. Toen we er aankwamen mochten we mee helpen (luiers verschonen (lees: doeken met spelden zoals in de oude tijd wellicht) enzo). Het waren allemaal nog heel jonge kindjes... Ergens is er wel nog een stukje van me dat het jammer vind dat we daar niet aan de slag konden, maar anderzijds ben ik op de andere projecten ook goed terrecht gekomen en kan ik daar gelukkig ook mijn ei kwijt...
Twee weken geleden gingen we op zaterdag met alle vrijwilligers van onze organisatie naar het dorpje 'Sognaayilli" via 'Meet Africa', een andere Nederlandse organisatie die dergelijke tripjes organiseert. Sognaayilli is een traditioneel Ghanees dorpje dat bestaat uit +- 2000 mensen die leven in traditionele hutjes (hutjes in een ronde naast elkaar noemt men hier eigenlijk een 'compound'). We maakten er kennis met de chief van het dorp (soort van burgemeester zoals bij ons), we kregen te zien hoe een baby traditioneel gewassen wordt en hoe kulikuli (pindaringen) gemaakt wordt. Daarnaast bezochten we ook een soort van heiligdom (gewoon een rots eigenlijk waar zij geloven dat ze alles aan kunnen vragen wat ze maar wensen) en kregen we onze toekomst voorspelt door een waarzegger (ik zou drie zonen en een dochter krijgen :O).
Vorige week dinsdag namen we afscheid van Daphne, zij was de enige vrijwilligster die hier nog langer was dan Sanne en ik. En ook deze week nemen we afscheid van drie andere vrijwilligers (Ella, Kim en Pieta) die nog een grote twee weken gaan reizen en dan ook naar Nederland terugkeren.
Sinds vorige week zijn we bovendien ook een vrijwilliger rijker geworden. Danique, opnieuw een Nederlandse verbleef al acht weken in Kumasi (een andere stad in Ghana) om in een compound in Tamale te komen leven. Eind deze week vertrekt ze ook alweer... Ons vrijwilligersgroepje gaat dus langzaam maar zeker inkrimpen...
Dit weekend zijn we met z'n allen naar het noorden geweest. Marieke (contactpersoon van onze organisatie) organiseert met haar man tripjes voor een schappelijk prijsje. We waren met 15 mensen: 9 vrijwilligers van onze organisatie, een meneer die hier op reis is en ook afkomstig is uit Belgie en een Duitse mevrouw die eveneens vrijwilliger is. Daarnaast waren Marieke en haar man Fred mee voor de organisatie samen met hun dochtertje Fenna en hadden we nog een chauffeur om het busje te bedienen.
We vertrokken zaterdagmorgen rond 07.00u en reden ongeveer 2,5 uur voor we onze eerste bestemming bereikten. Het viel me meteen op hoe prachtig de natuur is op weg naar het noorden. Die uitgestrekte grassen en heuvels nemen echt je adem weg... Ook de hoeveelheid ezels die we in het noorden tegen kwamen ontging ons niet. In Tamale zie je die eigenlijk haast niet en daar lopen er echt zoveel rond als je bij ons honden en katten ziet.. Onze eerste stop was Bolgatanga, waar we de culturele markt bezochten (winkeltjes met souveniertjes) en een Afrikaans museum. De moeite om te zien hoor! We picknickten ook bij de culturele markt onder een boom, echt zo leuk om te doen midden in de natuur!
Na de lunch gingen we verder op pad met het busje en kwamen we een uurtje later aan in Widnaba. Maar goed dat we er waren want ons busje had net een lekke band... Widnaba is tevens een traditioneel dorpje waar we zouden overnachten in een traditioneel hutje. Dat is eigenlijk echt een hutje met een strooien dakje waarin twee betonnen blokken aanwezig zijn met daarop een klein dun matrasje om te slapen. Het was voor mijzelf een ware onderneming, want de beestjes konden zomaar overal binnen komen eerlijk gezegd.. Ik mocht er niet te lang bij stil staan waar ik die nacht zou doorbrengen of ik begon een beetje paranoia te worden bij elk geluidje dat ik hoorde.. Ook de douche 's avonds in het donker en in open lucht was een heuse onderneming. Maar aangezien ik nog op die blog hier iets kan zetten, wil dat zeggen dat ik het allemaal overleefd heb he! ;-)
Diezelfde dag nog reden we met de fiets naar Burkina Faso (we zaten immers dicht bij de grens, zo'n 10-15km fietsen). Dit was echt een buitengewoon prachtige ervaring.. Klinkt ook best wel leuk he? In Burkina Faso gingen we naar een lokaal marktje waar we van onze gids te horen kregen dat ze het daar eigenlijk niet zo gewoon zijn om blanke mensen te zien. Dat hadden we echter al snel door, amai... We werden meteen omringt door een hele horde mensen, echt niet normaal eigenlijk. Je kunt het het beste vergelijken met een scene uit een film of met het beeld wanneer een beroemde popster omringt wordt door al zijn fans... Echt niet normaal! Meteen was ook de omschakeling van taal aanwezig, we mochten opnieuw ons Frans vanonder het stof halen!
Zondagmorgen gingen we om 05.30u van start met een sunrisewalk. De zonsopgang was bijzonder mooi om te zien! Echt prachtig, de ganse omgeving was trouwens adembenemend.. Jammer dat je het eigenlijk nooit zo mooi op foto kan vastleggen als het in werkelijkheid is...
Diezelfde dag bezochten we ook nog een plaats waar goud opgegraven wordt (deed me een beetje denken aan de film 'Blood diamond' voor diegenen die hem gezien hebben), een vroeger slavenkamp en een krokodillenvijver in Paga. Trouwens, zal ik eens een heldhaftig iets vertellen?? Bij de krokodillenvijver hield ik een stukje van een staart van een krokodil vast! Er is bewijs van hoor! Het staat netjes op foto vastgelegd met die schrik die je van mijn gezicht kan aflezen! Je krijgt ze in Belgie allemaal te zien!
Gisteravond kwamen we dan uiteindelijk rond 18.30u terug aan in Tamale... Het was echt een leuk weekend!
Zo zien jullie maar, ik stel het hier nog steeds goed! Ondertussen kort mijn verblijf hier stilltjes aan ook in, ik verblijf nog 4 weekjes in Tamale in ons gastgezin en ga de laatste week nog wat van Ghana zelf verkennen.. Maar daar horen jullie op tijd en stond wel meer over!
Dikke zoen en tot binnenkort!!
Ik vernam dat er in Belgie een echte waterval heeft plaatsgevonden? Ik hoop maar dat de schade tot een minimum beperkt blijft en dat alle getroffen mensen goed geholpen worden... Hier in Tamale is het immers andere koek... Sedert een week of twee is het droog seizoen van start gegaan. Concreet wil dat zeggen dat er in principe haast geen regen meer valt (misschien een kleine schamele bui in twee weken) en de temperatuur overdag opklimt tot een gemiddelde van 36 graden... Jaja, het klinkt voor jullie misschien aanlokkelijk maar de warmte is soms echt ondraaglijk geworden... Het zuigt echt alle energie meteen uit je lichaam en zelfs van de minste inspanning kan je snel moe zijn... (Om maar te zeggen: vorige week ontplofte (jaja, een echte knal en alles erbij wat je maar kan bedenken) Sanne haar fietsband doordat de zon gewoon te fel scheen!) Maar goed, het is zo altijd wel iets he... We gaan niet klagen! Het zou wel ideaal zijn mocht ik jullie een graad of 15 mogen opsturen, zodat we het allebei wat beter hebben, niet?
In de week van 1 november ben ik op school met de schilderactiviteit van start gegaan, ik vond het zelf echt verschrikkelijk tof om te doen! Het is best wel leuk om te zien dat vele kindjes echt super geconcentreerd zijn wanneer ze met hun wattenstaafje aan de slag gaan om te stempelen.. De resultaten mogen er ook echt zijn hoor! Alle kunstwerken hangen nu op in de klas, zelfs de juffrouw was onder de indruk. Ze gaf me veel bevestiging in datgene wat ik met de kindjes onderneem. Eerlijk gezegd deed het me wel iets dat ze haar waardering uitte over mijn inzet. Iedereen vind het immers nu en dan wel eens aanmoedigend om te horen dat wat je doet goed is he? Natuurlijk doe ik het in eerste instantie voor de kindjes, maar het geeft echt wel op als het werk dat je doet ook de leerkracht niet ontgaat =). Ook onze samenwerking verloopt nog steeds vlotjes, dus ik kan echt helemaal niet klagen hoor! Vorige week heb ik het dan weer over een andere boeg gegooid en heb ik met kleine groepjes kinderen aan verhaaltjes lezen en begrijpend luisteren gedaan. Ik was heel eerlijk zelf wel een beetje onder de indruk van de interesse die de kinderen hadden in de verhaaltjes en de manier waarop ze mee werkten om de vraagjes achteraf te beantwoorden. Naar mijn gevoel waren ze veel minder afgeleid dan bij sommige andere activiteiten. Een echt succes dus!
Op het NCS project voor straatkinderen hebben we wat in dezelfde richting gewerkt als datgene waar ik me op school mee bezig gehouden heb. We ondernamen ook een activiteit met verhaaltjes lezen en begrijpend luisteren en een activiteit met schilderen. Daarnaast deden we ook een spelletjesnamiddag waarbij samenwerken hoog aangeschreven stond. En tenslotte hebben we opnieuw het knippen en plakken gestimuleerd door een knip-en plakactiviteit te organiseren. Kortom, we blijven daar ook ook bezig en amuseren ons ook nog altijd rot!
Voor de rest... twee weken geleden brachten Sanne en ik een bezoekje aan het weeshuis waar we normaal gezien vrijwilligerswerk gingen doen. Daphne, de vrijwilligster van onze organisatie die er wel nog aan de slag mocht gaan begin augustus nam ons mee. Toen we er aankwamen mochten we mee helpen (luiers verschonen (lees: doeken met spelden zoals in de oude tijd wellicht) enzo). Het waren allemaal nog heel jonge kindjes... Ergens is er wel nog een stukje van me dat het jammer vind dat we daar niet aan de slag konden, maar anderzijds ben ik op de andere projecten ook goed terrecht gekomen en kan ik daar gelukkig ook mijn ei kwijt...
Twee weken geleden gingen we op zaterdag met alle vrijwilligers van onze organisatie naar het dorpje 'Sognaayilli" via 'Meet Africa', een andere Nederlandse organisatie die dergelijke tripjes organiseert. Sognaayilli is een traditioneel Ghanees dorpje dat bestaat uit +- 2000 mensen die leven in traditionele hutjes (hutjes in een ronde naast elkaar noemt men hier eigenlijk een 'compound'). We maakten er kennis met de chief van het dorp (soort van burgemeester zoals bij ons), we kregen te zien hoe een baby traditioneel gewassen wordt en hoe kulikuli (pindaringen) gemaakt wordt. Daarnaast bezochten we ook een soort van heiligdom (gewoon een rots eigenlijk waar zij geloven dat ze alles aan kunnen vragen wat ze maar wensen) en kregen we onze toekomst voorspelt door een waarzegger (ik zou drie zonen en een dochter krijgen :O).
Vorige week dinsdag namen we afscheid van Daphne, zij was de enige vrijwilligster die hier nog langer was dan Sanne en ik. En ook deze week nemen we afscheid van drie andere vrijwilligers (Ella, Kim en Pieta) die nog een grote twee weken gaan reizen en dan ook naar Nederland terugkeren.
Sinds vorige week zijn we bovendien ook een vrijwilliger rijker geworden. Danique, opnieuw een Nederlandse verbleef al acht weken in Kumasi (een andere stad in Ghana) om in een compound in Tamale te komen leven. Eind deze week vertrekt ze ook alweer... Ons vrijwilligersgroepje gaat dus langzaam maar zeker inkrimpen...
Dit weekend zijn we met z'n allen naar het noorden geweest. Marieke (contactpersoon van onze organisatie) organiseert met haar man tripjes voor een schappelijk prijsje. We waren met 15 mensen: 9 vrijwilligers van onze organisatie, een meneer die hier op reis is en ook afkomstig is uit Belgie en een Duitse mevrouw die eveneens vrijwilliger is. Daarnaast waren Marieke en haar man Fred mee voor de organisatie samen met hun dochtertje Fenna en hadden we nog een chauffeur om het busje te bedienen.
We vertrokken zaterdagmorgen rond 07.00u en reden ongeveer 2,5 uur voor we onze eerste bestemming bereikten. Het viel me meteen op hoe prachtig de natuur is op weg naar het noorden. Die uitgestrekte grassen en heuvels nemen echt je adem weg... Ook de hoeveelheid ezels die we in het noorden tegen kwamen ontging ons niet. In Tamale zie je die eigenlijk haast niet en daar lopen er echt zoveel rond als je bij ons honden en katten ziet.. Onze eerste stop was Bolgatanga, waar we de culturele markt bezochten (winkeltjes met souveniertjes) en een Afrikaans museum. De moeite om te zien hoor! We picknickten ook bij de culturele markt onder een boom, echt zo leuk om te doen midden in de natuur!
Na de lunch gingen we verder op pad met het busje en kwamen we een uurtje later aan in Widnaba. Maar goed dat we er waren want ons busje had net een lekke band... Widnaba is tevens een traditioneel dorpje waar we zouden overnachten in een traditioneel hutje. Dat is eigenlijk echt een hutje met een strooien dakje waarin twee betonnen blokken aanwezig zijn met daarop een klein dun matrasje om te slapen. Het was voor mijzelf een ware onderneming, want de beestjes konden zomaar overal binnen komen eerlijk gezegd.. Ik mocht er niet te lang bij stil staan waar ik die nacht zou doorbrengen of ik begon een beetje paranoia te worden bij elk geluidje dat ik hoorde.. Ook de douche 's avonds in het donker en in open lucht was een heuse onderneming. Maar aangezien ik nog op die blog hier iets kan zetten, wil dat zeggen dat ik het allemaal overleefd heb he! ;-)
Diezelfde dag nog reden we met de fiets naar Burkina Faso (we zaten immers dicht bij de grens, zo'n 10-15km fietsen). Dit was echt een buitengewoon prachtige ervaring.. Klinkt ook best wel leuk he? In Burkina Faso gingen we naar een lokaal marktje waar we van onze gids te horen kregen dat ze het daar eigenlijk niet zo gewoon zijn om blanke mensen te zien. Dat hadden we echter al snel door, amai... We werden meteen omringt door een hele horde mensen, echt niet normaal eigenlijk. Je kunt het het beste vergelijken met een scene uit een film of met het beeld wanneer een beroemde popster omringt wordt door al zijn fans... Echt niet normaal! Meteen was ook de omschakeling van taal aanwezig, we mochten opnieuw ons Frans vanonder het stof halen!
Zondagmorgen gingen we om 05.30u van start met een sunrisewalk. De zonsopgang was bijzonder mooi om te zien! Echt prachtig, de ganse omgeving was trouwens adembenemend.. Jammer dat je het eigenlijk nooit zo mooi op foto kan vastleggen als het in werkelijkheid is...
Diezelfde dag bezochten we ook nog een plaats waar goud opgegraven wordt (deed me een beetje denken aan de film 'Blood diamond' voor diegenen die hem gezien hebben), een vroeger slavenkamp en een krokodillenvijver in Paga. Trouwens, zal ik eens een heldhaftig iets vertellen?? Bij de krokodillenvijver hield ik een stukje van een staart van een krokodil vast! Er is bewijs van hoor! Het staat netjes op foto vastgelegd met die schrik die je van mijn gezicht kan aflezen! Je krijgt ze in Belgie allemaal te zien!
Gisteravond kwamen we dan uiteindelijk rond 18.30u terug aan in Tamale... Het was echt een leuk weekend!
Zo zien jullie maar, ik stel het hier nog steeds goed! Ondertussen kort mijn verblijf hier stilltjes aan ook in, ik verblijf nog 4 weekjes in Tamale in ons gastgezin en ga de laatste week nog wat van Ghana zelf verkennen.. Maar daar horen jullie op tijd en stond wel meer over!
Dikke zoen en tot binnenkort!!
maandag 1 november 2010
NCS Project voor straatkinderen
Hey!
Hier ben ik opnieuw met een berichtje!
Zal ik maar meteen met de deur in huis vallen wat de titel van het blogbericht betreft? Jullie zijn misschien wel een beetje zo'n kerieuzeneuzen zoals ik zou zijn, dus zal ik maar meteen vertellen waar het over gaat!
Laura en Marcella zijn twee van de zeven Nederlandse vrijwilligers van de organisatie waar ik mee reis. Zij werken op het NCS Project voor straatkinderen. NCS staat voor Niyohini Computer School en diende oorspronkelijk om computerlessen aan te bieden. Een tijdje geleden hebben ze echter ook beslist om een klasje in te richten voor straatkinderen. Met straatkinderen bedoel ik kinderen waarvan de ouders niet over voldoende financiele middelen beschikken om hun kinderen naar school te sturen. Concreet betekent dit dat de kinderen (met uiteenlopende leeftijden gaande van ongeveer 5-6 jaar tot 15-16 jaar) in de voormiddag (van 09.30u tot 12.00u) min of meer les krijgen om zich alsnog voor te bereiden op het eventuele schoolgaan en in de namiddag (van 14.00u tot 17.00u) worden met deze kinderen doorgaans (creatieve) activiteiten gedaan. Kortom is dit een project waarbij vrijwilligers zowel 's morgens als 's namiddags komen werken. Laura en Marcella zagen er echter wat tegenop om elke dag daar aan de slag te gaan omwille van de intensiteit van het project. Sanne en ik daarentegen gaan heel graag met de kinderen aan de slag en trokken daarom onze stoute schoenen aan om Laura en Marcella te vragen of we eventueel van hen twee namiddagen in de week kunnen/mogen overnemen. Voor hen was dit absoluut geen probleem, in tegendeel want we deden er hen eigenlijk een plezier mee. Nadat we met Laura en Marcella erover gesproken hadden, gingen we vervolgens maar Marieke (contactpersoon van de organisatie) om bij haar ons voorstel op tafel te leggen. Ook Marieke vond dit een goed idee, de laatste personen die we nu nog moesten aanspreken waren deze van het project zelf... Twee weken geleden hadden we dan een vergadering met twee bestuursleden van het project (een belg en een nederlander, jawel!) en werd het ook door hen goedgekeurd. Inmiddels zijn we dus ook daar al twee weken aan de slag gegaan! Hoewel ik ook heel graag met deze kinderen werk en mij ook met hen amuseer, zijn twee namiddagen in de week echt voldoende. We zijn immers elke dag al aan de slag van 07.30u tot 12.30u en moeten ook telkens onze lesjes op school voorbereiden alsook die activiteiten in het NCS project (we hebben al bandjes gemaakt (zelfs de jongens deden mee!), spelletjes buiten gespeeld, vlinders gemaakt (jaja, ook hier deden de jongens mee!). Kortom: druk maar leuk! En maak jullie maar geen zorgen, als het me te veel wordt dan trek ik op tijd aan de alarmbel!
Op school gaat het ook nog steeds goed, vorige week ben ik met de letters a, e, u en i aan de slag gegaan en het lukte de kindjes behoorlijk goed om de letters van elkaar te onderscheiden. Het spelletje dat ik hiervoor ontworpen had, viel in goede aarde! Deze week gooi ik het over een andere boeg en ben ik eens aan de slag gegaan met het schilderen! Weliswaar heb ik daar ook iets educatiefs aan gekoppeld en mogen ze niet zomaar verven maar doen ze dat aan de hand van verschillende figuren die ik ze voor het schilderen aan leer (concreet is dat het vierkant, het hartje, de ster, de cirkel en de driehoek). Ook het schilderen is niet zomaar schilderen maar in principe stempelen met wattenstaafjes! Leuke bedoening hoor en het is eigenlijk wel een beetje schattig hoe de kindjes uiterst geconcentreerd met de wattenstaafjes aan de slag gaan om de tekening zo mooi mogelijk te stempelen =). Op school hebben we ook eens springtouwen boven gehaald in de speeltijd (Sanne en Pieta hadden er van thuis meegebracht), was me dat een bedoening zeg! Iedereen was er wild van en ze konden maar niet ophouden van springen en zingen!
Naast het project vierden we dit weekend twee dingen: het afscheid van de lodge en Sanne haar verjaardag. De organisatie beschikt over een lodge waar vrijwilligers de eerste week in verblijven alvorens ze naar het gastgezin gaan. Op dit ogenblik zijn ze echter bezig met het bouwen van een nieuwe lodge en een nieuw kantoortje. Het huurcontract van de oude lodge verliep vandaag (de nieuwe lodge en het nieuwe kantoortje zouden misschien open gaan per 1 december), dus besloten we om er met z'n allen te overnachten de nacht van vrijdag op zaterdag en zo van de lodge afscheid te nemen. Handig meegenomen, want zaterdag werd Sanne er 24! Het was dus wel een leuk weekendje!
Wat Tamale voor de rest betreft, is het hier nog steeds erg warm met vorige week elke avond hevige onweersbuien.
Hoewel ik op dit moment nog het gevoel heb van hier "nog niet klaar te zijn" (je weet wel wat ik bedoel), merk ik wel aan verscheidene kleine dingetjes dat het goed is dat ik in de helft zit. Het "salamenga" gedoe begint stilletjes aan mijn keel wat uit te hangen. Ook kunnen kinderen hier bij wijze van spreken 100x "hello" zeggen ook al heb je al "hello" terug gezegd. Ik kan je verzekeren, op den duur heb je het er wel wat mee gehad en is het echt niet meer zo schattig meer! Ik verlang ook al een beetje om nog eens gewoon in de massa te kunnen opgaan zonder op te vallen. Kortom: ik hoef nog niet perse naar huis nu, maar dat ik inmiddels over de helft zit vind ik best oke. Bovendien merk ik ook dat ik al die lieve mensen daar thuis in Belgie elke week een klein beetje meer en meer begin te missen. Maar dit zal wel normaal zijn zeker, als je weet dat het weerzien elke week een klein beetje dichterbij komt?
En dan om af te sluiten wil ik eventjes zeggen welke trotse meter ik wel niet ben omdat ik vernomen heb dat kleine Nilu inmiddels twee tandjes aan het krijgen is!
Groetjes en tot binnenkort!
x
Hier ben ik opnieuw met een berichtje!
Zal ik maar meteen met de deur in huis vallen wat de titel van het blogbericht betreft? Jullie zijn misschien wel een beetje zo'n kerieuzeneuzen zoals ik zou zijn, dus zal ik maar meteen vertellen waar het over gaat!
Laura en Marcella zijn twee van de zeven Nederlandse vrijwilligers van de organisatie waar ik mee reis. Zij werken op het NCS Project voor straatkinderen. NCS staat voor Niyohini Computer School en diende oorspronkelijk om computerlessen aan te bieden. Een tijdje geleden hebben ze echter ook beslist om een klasje in te richten voor straatkinderen. Met straatkinderen bedoel ik kinderen waarvan de ouders niet over voldoende financiele middelen beschikken om hun kinderen naar school te sturen. Concreet betekent dit dat de kinderen (met uiteenlopende leeftijden gaande van ongeveer 5-6 jaar tot 15-16 jaar) in de voormiddag (van 09.30u tot 12.00u) min of meer les krijgen om zich alsnog voor te bereiden op het eventuele schoolgaan en in de namiddag (van 14.00u tot 17.00u) worden met deze kinderen doorgaans (creatieve) activiteiten gedaan. Kortom is dit een project waarbij vrijwilligers zowel 's morgens als 's namiddags komen werken. Laura en Marcella zagen er echter wat tegenop om elke dag daar aan de slag te gaan omwille van de intensiteit van het project. Sanne en ik daarentegen gaan heel graag met de kinderen aan de slag en trokken daarom onze stoute schoenen aan om Laura en Marcella te vragen of we eventueel van hen twee namiddagen in de week kunnen/mogen overnemen. Voor hen was dit absoluut geen probleem, in tegendeel want we deden er hen eigenlijk een plezier mee. Nadat we met Laura en Marcella erover gesproken hadden, gingen we vervolgens maar Marieke (contactpersoon van de organisatie) om bij haar ons voorstel op tafel te leggen. Ook Marieke vond dit een goed idee, de laatste personen die we nu nog moesten aanspreken waren deze van het project zelf... Twee weken geleden hadden we dan een vergadering met twee bestuursleden van het project (een belg en een nederlander, jawel!) en werd het ook door hen goedgekeurd. Inmiddels zijn we dus ook daar al twee weken aan de slag gegaan! Hoewel ik ook heel graag met deze kinderen werk en mij ook met hen amuseer, zijn twee namiddagen in de week echt voldoende. We zijn immers elke dag al aan de slag van 07.30u tot 12.30u en moeten ook telkens onze lesjes op school voorbereiden alsook die activiteiten in het NCS project (we hebben al bandjes gemaakt (zelfs de jongens deden mee!), spelletjes buiten gespeeld, vlinders gemaakt (jaja, ook hier deden de jongens mee!). Kortom: druk maar leuk! En maak jullie maar geen zorgen, als het me te veel wordt dan trek ik op tijd aan de alarmbel!
Op school gaat het ook nog steeds goed, vorige week ben ik met de letters a, e, u en i aan de slag gegaan en het lukte de kindjes behoorlijk goed om de letters van elkaar te onderscheiden. Het spelletje dat ik hiervoor ontworpen had, viel in goede aarde! Deze week gooi ik het over een andere boeg en ben ik eens aan de slag gegaan met het schilderen! Weliswaar heb ik daar ook iets educatiefs aan gekoppeld en mogen ze niet zomaar verven maar doen ze dat aan de hand van verschillende figuren die ik ze voor het schilderen aan leer (concreet is dat het vierkant, het hartje, de ster, de cirkel en de driehoek). Ook het schilderen is niet zomaar schilderen maar in principe stempelen met wattenstaafjes! Leuke bedoening hoor en het is eigenlijk wel een beetje schattig hoe de kindjes uiterst geconcentreerd met de wattenstaafjes aan de slag gaan om de tekening zo mooi mogelijk te stempelen =). Op school hebben we ook eens springtouwen boven gehaald in de speeltijd (Sanne en Pieta hadden er van thuis meegebracht), was me dat een bedoening zeg! Iedereen was er wild van en ze konden maar niet ophouden van springen en zingen!
Naast het project vierden we dit weekend twee dingen: het afscheid van de lodge en Sanne haar verjaardag. De organisatie beschikt over een lodge waar vrijwilligers de eerste week in verblijven alvorens ze naar het gastgezin gaan. Op dit ogenblik zijn ze echter bezig met het bouwen van een nieuwe lodge en een nieuw kantoortje. Het huurcontract van de oude lodge verliep vandaag (de nieuwe lodge en het nieuwe kantoortje zouden misschien open gaan per 1 december), dus besloten we om er met z'n allen te overnachten de nacht van vrijdag op zaterdag en zo van de lodge afscheid te nemen. Handig meegenomen, want zaterdag werd Sanne er 24! Het was dus wel een leuk weekendje!
Wat Tamale voor de rest betreft, is het hier nog steeds erg warm met vorige week elke avond hevige onweersbuien.
Hoewel ik op dit moment nog het gevoel heb van hier "nog niet klaar te zijn" (je weet wel wat ik bedoel), merk ik wel aan verscheidene kleine dingetjes dat het goed is dat ik in de helft zit. Het "salamenga" gedoe begint stilletjes aan mijn keel wat uit te hangen. Ook kunnen kinderen hier bij wijze van spreken 100x "hello" zeggen ook al heb je al "hello" terug gezegd. Ik kan je verzekeren, op den duur heb je het er wel wat mee gehad en is het echt niet meer zo schattig meer! Ik verlang ook al een beetje om nog eens gewoon in de massa te kunnen opgaan zonder op te vallen. Kortom: ik hoef nog niet perse naar huis nu, maar dat ik inmiddels over de helft zit vind ik best oke. Bovendien merk ik ook dat ik al die lieve mensen daar thuis in Belgie elke week een klein beetje meer en meer begin te missen. Maar dit zal wel normaal zijn zeker, als je weet dat het weerzien elke week een klein beetje dichterbij komt?
En dan om af te sluiten wil ik eventjes zeggen welke trotse meter ik wel niet ben omdat ik vernomen heb dat kleine Nilu inmiddels twee tandjes aan het krijgen is!
Groetjes en tot binnenkort!
x
Abonneren op:
Posts (Atom)