SOS Kinderdorpen & Mole National Park

Dag lieve mensen allemaal!

Oke, ik geef toe: er wordt maar om de (grote) twee weken iets op die blog hier geplaatst, maar ik heb het eigenlijk wel druk en niet altijd tijd om een heel verhaal te schrijven... Bovendien werkt de electriciteit hier niet altijd of is er geen internet als ik het eens van plan ben om te doen (het zijn echt geen uitvluchten hoor..). Maar bij deze: ik doe opnieuw een poging hier iets te plaatsen. Alvorens ik verder ga wil ik even zeggen dat ik van vele mensen via email en sms gehoord heb dat ze niet kunnen reageren op die blog en het dus via andere wegen doen. Ik begrijp zelf niet erg veel van websites of dergelijke, dus heb ik dat reagerenluikje nu gewoon afgezet zodat niemand zich daar nog zorgen moet in maken dat hij/zij niet kan reageren erop: sturen jullie gewoon maar mailtjes zoals jullie bezig zijn, niet mee inzitten dus, voor mij is het gewoon handiger dat ik eens iets vertel op die blog zodat jullie het allemaal zelf kunnen lezen zonder dat ik naar iedereen hoef te mailen.

Bij deze... waar waren we gebleven...

In het eerste weekend van oktober heb ik me vooral bezig gehouden met het voorbereidingswerk voor de school. Het gaat op school inmiddels goed hoor! De kinderen beginnen mij echt te herkennen en er is ook toenadering van de leerkracht in kwestie. Laat ik me wel even iets zeggen: in mijn vorige blog staat er 'kindergarden' geschreven, in principe is het 'kindergarten', een schrijffoutje van mij dus, maar ik zou niet willen dat jullie denken dat ik een tuin vol kleuter bedoel ;-). De leerkracht vroeg me vorige week of ik voor haar eventueel een lesrooster wil opstellen met hoe ik de week met de kinderen aanpak. Ik heb dus nu alle kinderen uit de klas in groepjes verdeeld zodat ik ze elke week allemaal minstens 1 keer bij me heb gehad. Vervolgens ben ik hier mee klaar op woensdag net voor de eerste speeltijd. Na de speeltijd neem ik dan twee groepjes die het die betreffende week bij mij moeilijk hadden met de opgaven om deze nog eens met hen extra te oefenen of in te studeren. Op donderdag neem ik dan standaard de kinderen in groepjes van 4 die het over het algemeen wat moeilijker hebben op school en op vrijdag neem ik dan standaard de kinderen in groepjes van 4 die het over het algemeen heel goed doen op school en dus extra stimulatie wel kunnen gebruiken. Ik heb die groepjes allemaal zelf samengesteld op basis van datgene dat ik met de kinderen al ondervonden heb. Hier en daar voer ik wel eens wijzigingen door, omdat kinderen ook evolueren in wat ze wel en niet kunnen natuurlijk. Ik wil immers dat iedereen min of meer evenveel kans krijgt. Inmiddels heb ik naast mijn kleurspelletje ook reeds een telspelletje gemaakt met de beperkte middelen die ik heb om zo de kinderen van 0-5 te leren tellen en te leren herkennen, en dat lukte best goed! Deze week ben ik dan gestart met een taalspelletje, momenteel leren ze namelijk de letter 'a', dus focus ik me vooral daarop nu. Het is nog steeds behoorlijk improviseren wat spelletjes en lesvoorbereidingen betreft, maar ondanks het feit dat ik geen echte leerkracht van opleiding ben, vind ik het wel nog goed lukken!

In het eerste weekend van oktober was Sanne de zondag wat onwel geworden, op zich hadden we daar niet echt van geschrokken want hier krijg je zo nu en dan wel eens de buikloop door ofwel het eten ofwel de warmte,... Maar de nacht van maandag op dinsdag werd uiteindelijk de ganse tijd onderbroken door toiletbezoeken en dergelijke waarbij Sanne nog eens ontdekte dat ze koorts aan het maken was.. Omdat we dit beiden niet meer erg normaal vonden zijn we de dinsdag naar het New Life Laboratory geweest waar Sanne een malariatest heeft laten doen. Bleek dat ze uiteindelijk geen malaria had. Natuurlijk waren we blij dat ze dat niet had, maar het deed wel nog meer vragen rijzen bij haar toestand natuurlijk.. Sanne heeft daarop dan maar haar huisarts in Belgie gebeld om hem uit te leggen hoe ze zich voelde en wat er zich had afgespeeld de afgelopen dagen. Die wist ons te vertellen dat ze wellicht een infectie aan haar darmen had. Gelukkig had Sanne de apotheker in Belgie haast leeggekocht, waardoor ze al de gepaste medicijnen bij zich had. Inmiddels gaat het al beter maar kampt ze - net als een aantal andere vrijwilligers - nog steeds met buikloop, de krampen aan de buik en de koorts is uiteraard meteen verdwenen, gelukkig maar =). Wat ikzelf betreft, gaat het eigenlijk behoorlijk goed op dat vlak. Nu en dan heb ik uiteraard ook wel eens last van buikloop en uitgezonderd van een dag of drie (eens erg misselijk geweest maar dat was vermoedelijk van mijn malariapil die ik wekelijks slik) ben ik nog niet echt heel erg ziek geweest.

Vervolgens kwam een van de Nederlandse vrijwilligers ons op de Kidz Active School vanaf de eerste week van oktober vergezellen. Ze heet Pieta en neemt nu kindergarten 1 voor haar rekening. We zijn dus sedert dan met drie vrijwilligers in de school aan de slag, waarbij we elk een ruimte in het klaslokaaltje van de vrijwilligers innemen.

In de eerste week van oktober kwamen ook opnieuw 3 Nederlandse vrijwilligers aan, op dit moment zijn we dus met 7 Nederlanders en 2 Belgen met de organisatie waar ik mee reis.

In mijn gastgezin gaat het erg goed, onze gastmoeder (en ook de familie aan de overkant van ons huis) waren erg bezorgd om ons toen we wat buikpijn hadden en ons niet zo lekker voelden. Ons gastzusje is ook verzot op onze namen en onze aandacht denken we, wanneer we thuis zijn roept ze voortdurend 'Nina', 'Sanna',... Ik wou het eens filmen met mijn fototoestel maar toen ik er aan begon was het fototoestel natuurlijk veel boeiender dan nog eens mijn naam te vermelden (terwijl ze het anders wel 100x na elkaar kan zeggen).

Het tweede weekend van oktober zijn we de zaterdag met de nieuwe vrijwilligers naar de markt geweest en de zondag naar het zwembad. Sanne en ik hebben die zondag eerst nog wat schoolwerk voorbereid voor we naar het zwembad gingen. Geloof het of niet, het is best wel even wennen geweest om ten eerste met zo'n toch wel grote groep vrijwilligers te zijn die ten tweede ook nog eens allemaal (behalve wij dan) Nederlanders zijn.. Maar goed, het is wel een leuke bende!

Vorige week woensdag zijn we met Marieke (de contactpersoon van de organisatie hier) Daphne en Pieta (2 van de 7 Nederlandse vrijwilligers) samen een kijkje gaan nemen in SOS KINDERDORPEN. Sanne en ik hadden op onze reis in het begin van ons verblijf in Ghana dit met ons busje gepasseerd en hadden eens aan Marieke gevraagd of we dat eens konden bezoeken. Zij vond dit wel een goed idee en vervolgens zijn we dus met diegenen die dit wilden daar naartoe geweest. We werden er echt hartelijk ontvangen! SOS Kinderdorpen hebben ze hier in Ghana in Tamale (waar ik dus verblijf) en dit wordt gesponsord door Zweden, daarnaast hebben ze hier in Ghana ook een SOS kinderdorpen in Kumasie en dit wordt gesponsord door Nederland. Eerst kregen we een rondleiding in het schoolgedeelte. Zowel kinderen van Tamale als de kinderen van de 'kinderdorpen' kunnen er school lopen. Er zijn voor verschillende vakken aparte klassen (bv. ICT, chemie, huishoudkunde,...), dit klinkt in Belgie misschien normaal maar hier is dit echt uitzondering op de regel hoor! Het was allemaal heel erg indrukwekkend, zeker omdat ik ook kan vergelijken met hoe het er in de Kidz Active School aan toe gaat (en dus hoe het er aan toe gaat op een meer 'lokale' school). De kinderdorpen zelf zijn vergelijkbaar met de leefgroepn uit de bijzondere jeugbijstand zoals wij dit kennen in Belgie. Huisjes met een moeder (de opvoedster dus) en maximum 10 kinderen die er altijd terecht komen via de rechtbank (bv. drugsproblematiek van ouders, moeder met psychiatrische problematiek die niet meer voor haar kind kan zorgen,...) Ze begeleiden en onderhouden het kind echt tot het volwassen is en eigenlijk nog verder dan dat, 'life commitment' is hier zeker en vast van toepassing. Het project en de ganse werking zit eigenlijk echt goed in elkaar (er is immers ook een sociaal werkster aanwezig die alles controleert en nagaat,...). SOS kinderdorpen in Tamale is gestart sins januari dit jaar waarvan de officiele opening in mei plaatsvond. Het was zeker en vast de moeite waard om er eens langs te gaan, het ganse domein is mooi 'beschermd' en je merkt echt dat de mensen die er werken dit met hart en ziel doen. Daarom aan jullie daar allemaal in Belgie een warme oproep: indien je nog eens iets in het buitenland wenst te steunen, dan kan ik je echt warm aanbevelen een steuntje in de rug te geven aan SOS kinderdorpen, wat die mensen daar realiseren is echt buitengewoon fantastisch...

Vorige week donderdagavond was het vrijwilligersavond in de lodge, we aten 'bbq', en jawel ik at eens een paar stukjes vlees (het waren er niet veel, maar goed, ik heb toch geprobeerd!). het was wel gezellig en het eten was echt behoorlijk goed volgens Ghanese normen. Ik kan jullie trouwens ook meedelen dat ik sinds een week of twee/drie elke middag brood eet met pindakaas. Niet ver van het kantoortje van onze organisatie waar we meestal lunchen, is een winkeltje waar ze lichter en zachter brood verkopen dat minder dat vieze smaakje heeft waar ik niet erg van hou. De schoonmoeder van Marieke (de contactpersoon van de organisatie hier die getrouwd is met een Ghanees) maakt verse pindakaas en die kun je kopen op kantoortje voor een erg schappelijk prijsje. En geloof het of niet: dat zachte, lichte brood met die verse pindakaas smaakt me goed! (Ik ga er echt op vooruit hier, op vlak van eten!)

En toen vorige week vrijdag... We hadden beslist om vrijdag met alle vrijwilligers (uitgezonderd het meisje dat hier nog langer is dan Sanne en ik omdat ze er al geweest is) naar Mole National Park te gaan. Sanne en ik stonden hiervoor om 05.15u met de fiets aan het busstation omdat we tussen 05.00u en 06.00u de buskaartjes moesten kopen om in de namiddag te vertrekken, indien we dit niet deden hadden we kans dat we niet mee konden met de bus. Toen we eindelijk hadden gevonden waar we moesten zijn, bleek dat er nog helemaal geen kaartjes gekocht konden worden! Bovendien was de man aan het 'loketje' erg onvriendelijk en zelf onbeleefd en gaf hij ons bitter weinig uitleg. Hierop reden we terug naar huis en belden we Bash op (je weet wel, een ghanees die werkt voor de organistie en die ons altijd helpt met moeilijkheden hier) om hem uit te leggen wat er aan de hand was. Hij zei ons ook dat dit helemaal niet klopte en hij opnieuw met ons er naartoe zou rijden. Dus wij opnieuw op die fiets (jaja, dat allemaal om 06.00u 's morgens) om daarheen te rijden. Bash liep vervolgens alleen naar het loketje terwijl Sanne en ik wat verderop stonden te wachten. Toen we daar stonden kwam een man van de security ons tegemoet om ons te zeggen dat we vanmiddag pas kaartjes konden kopen (hij had ons eerder die morgen al gezien), hij legde ons beleef en netjes uit dat het sinds kort veranderd is. Omdat soms bepaalde bussen gewoon niet vertrekken, staan mensen daar dan met hun buskaartje dat ze al op voorhand gekocht hadden.. Toen Bash ook terug kwam, vertelde hij ons hetzelfde verhaal... Nou ja, had die man ons dat eerder die morgen eens vriendelijk uitgelegd dan wisten we dat meteen, maar neen, hij moest perse zo onvriendelijk en onbeleefd doen...
Om 12.30u stonden we dus uiteindelijk terug aan het busstation met alle vrijwilligers, niet wetende dat we er nog lang zouden staan... Want om 16.30u was er nog steeds geen bus in aantocht... Jaja, hier in Ghana is alles echt mogelijk! En maar voortdurend zeggen: 'the bus is coming', amai, na 4,5uur hebben we het met z'n allen opgegeven! We zijn die avond dan gaan eten in Sparkles (restaurantje van die Belgen hier) en rechtover Sparkles heb je 'Ecotours', met heb kun je met een soort minibus ook naar Mole, weliswaar iets duurder, maar we besloten maar omdat te doen. Dus jawel, zaterdagmorgen vertrokken we met dit busje rond 08.30u richting Mole! We kwamen aan rond 11.30u en aten er iets. Rond 13.30u konden we op onze kamers (2x een kamer van 4 personen), sinds lang zag ik nog eens een echt bed (ik slaap op een dun matrasje op de grond he) en een kussen, wat zalig was dat! Die namiddag deden we een jeepsafari en zagen we de prachtige natuur van het park met de mooie planten, bomen en dieren (grote vogels, antilopen, aapjes,...). Zondagmorgen deden we om 06.30u ook nog de wandelsafari waarbij we al wandelend het park gingen bezichtigen. Jammergenoeg hebben we op beide safari's geen olifanten gezien, terwijl die er wel zouden moeten zijn. Blijkbaar speelden ze met ons verstoppertje.. Maar ja, dat heb je nu eenmaal met de natuur he, het is geen zoo waar we naartoe gingen, dus ook niet erg voorspelbaar. Het was wel wat jammer maar desalniettemin heb ik enorm genoten van dit domein. Trouwens, dat 'hotel' waar we in verbleven stond ook in het park, waardoor we op een avond een grote baviaan voor onze ruit zagen. Die was doodleuk naar binnen aan het kijken op zoek naar voedsel, haha, schrokken wij ons even allemaal rot toen we ineens zo'n groot dier voor de ruit zagen :-D. Wat het personeel van het park en vooral van het MoleMotel betreft kan ik kort en bondig zijn: onbeschoft, onbeleefd, onvriendelijk en tikkeltje onmenselijk, kortom: je moet alleszins niet voor het lieve en leuke personeel daar heen gaan!

Zozo, zoals jullie dus kunnen merken aan mijn wellicht wat chaotische blogbericht (kheb zoveel te vertellen he) amuseer ik me hier dus echt wel, ik heb nogmaals ontdekt dat ik echt graag met kinderen werk en ook erg onder de indruk kan zijn van zoveel moois dat moeder natuur ons te bieden heeft..

Trouwens, deze week gehoord dat het in Belgie eind deze maand opnieuw winteruur wordt. Hier in Ghana kennen ze dat eigenlijk niet, waardoor op het einde van de maand dus het uurverschil tussen Belgie en Ghana maar 1 uur meer is in plaats van 2 uur. Als het hier nu 10.00u is is het bij jullie al 12.00u, eind deze maand is als het hier 10.00u is bij jullie dus nog maar 11.00u!

Voor de rest is het hier nog altijd heel erg heet in Ghana en kan ik me maar niet voorstellen hoe het daar nu in Belgie moet zijn met al die opkomende koude...

Lieve groetjes

Madame! Madame!

Hey allemaal,

Vorige week maandag werd ik er 22, met dank aan iedereen die mij op elke mogelijke manier felicitaties wilde toewensen! Het deed me eigenlijk echt deugd! Samen met Sanne ben ik een hamburger met frietjes gaan eten, een waar feestmaal hier in Ghana! (Sanne had ook smorgensvroeg de kamer versiert toen ik nog sliep, lief he.) Jammer dat de plaats waar we dat lekker kunnen eten zo ver fietsen is. Maar voor mijn verjaardag deden we dus een extra inspanning! En het was het waard, want mijn maag was me achteraf erg dankbaar!

Vorige week dinsdag zijn we min of meer van start gegaan op de Kidz (dus niet Kids zoals ik de vorige keer schreef) Active School. Vrijwilligers beschikken over een eigen klaslokaal, dus knapten Sanne en ik deze ruimte wat op, zo goed als we konden. Het schooltje beschikt over lager onderwijs en ziet er ongeveer zo uit: nursery (=1ste kleutertje) - kindergarden 1 of KG1 (= 2de kleutertje) - kindergarden 2 of KG2 (= 3de kleutertje) - primary 1 of P1 (= 1ste leerjaar) en zo oplopend tot primary 6 of P6, de Kidz Active School beschikt echter enkel nog maar over tot en met P4, omdat de school ook nog maar een dikke twee jaar bestaat en ze dus nog geen oudere leerlingen hebben. Het is niet zoals in Belgie dat de kinderen een bepaalde min of meer vaste leeftijd hebben in de leerjaren, dit komt eigenlijk vooral omdat ouders niet altijd geld hebben om hun kinderen naar school te laten gaan en pas wanneer ze het zich financieel kunnen veroorloven, sturen ze hun kind dus naar school. Kinderen uit P1 hebben bijvoorbeeld op de mijn school een leeftijd gaande van 5-6 tot 8-9 jaar, hier en daar zit er in de klassen zelfs een 13jarige.. Vervolgens bestaan de klassen hier gemiddeld uit een 40tal leerlingen, ik heb zelfs al scholen gehoord die over een gemiddelde van 80 per klas beschikken..

De rest van de week hebben we op school wat moeten zoeken hoe we het zullen aanpakken. We hebben Habiba, de schooldirectrice (een prille vijftiger) ontmoet en zij liet ons weten dat we alles mogen doen waar we zelf zin in hebben. Ze houdt zelf erg veel van vrijwilligers, dit was ook duidelijk te merken toen we haar voor het eerst zagen. Ze nam mij meteen in haar armen om me te knuffelen, terwijl ik ze nog nooit had gezien! Meer welkom kan een mens zich niet voelen zeker? Ik heb eind vorige week - na wat observeren en rondkijken in de school - beslist om mij voorlopig (tijd geeft raad denk ik dan) wat vast te bijten in de leerlingen van kindergarden 2 (dus het derde kleuterklasje) en met hen educatieve spelletjes te doen. Ik neem ongeveer per halfuurtje - driekwartier vier kleutertjes bij mij om hen zo wat te stimuleren in het spelletje te spelen waar we mee bezig zijn. Deze week speelde ik bv. memory om hen zo figuren te leren herkennen en om hun kort termijn geheugen wat te trainen. Merkbaar hoe leuk ze het vinden om te ondervinden dat het na enige tijd hen lukt om de twee kaartjes te vinden die bij elkaar passen. Als je dan hem/haar nog eens extra feliciteert met zijn/haar prestatie, dan klaart dat gezichtje helemaal op en zie je hun glimlach die aantoont dat ze werkelijk fier zijn op zichzelf. Ik kan je verzekeren, het vertedert je op een bepaalde manier en het geeft terug extra en meer motivatie, want om die glimlach en dat zelfvertrouwen bij de kinderen op te bouwen; daar draait het toch allemaal om? =)

Ik heb wel de eerste week ontdekt dat een goede voorbereiding essentieel is om met de kinderen aan de slag te gaan, dus probeer ik vaak te brainstormen hoe ik bepaalde spellen ga uitwerken en hoe ik met hen aan de slag zal gaan. Wat immers wel erg jammer is, is het beperkt (lees: bijna geen) aantal middelen waarover de school beschikt om de leerlingen te onderwijzen. Met andere woorden is het met een echt minimum aan middelen improviseren hoe ik er het maximale voor de kindjes kan uithalen.. Met een beetje creativiteit en dergelijke lukt het wel!

Het school is 5/7, van 07.30u - 12.30 (voor de nursery tot en met KG2) en tot 13.30u (voor de primary klassen). Ik kan je wel verzekeren dat ik tegen de middag behoorlijk moe ben van de ochtend (het is hier immers ook erg erg warm, vaak drukkend). De taakspanning van de kinderen is ook tegen de middag erg laag, bepaalde liggen zelfs in slaap op hun bankje.

De afgelopen twee weken liepen dus met andere woorden goed op het schooltje. Het is een beetje zoeken hoe we het allemaal moeten aanpakken. Doordat wij onderwijs in Belgie gewoon zijn, gaan we vaak vergelijken met hoe het er bij ons aan toe gaat. Dit leidde nu en dan al eens tot wat frustraties. Leerkrachten geven op een volledige andere manier les zoals wij dat gewoon zijn en ze doen het hier allemaal echt zo op hun gemak. Ook al heeft het bv. al 15 minuten geleden gebeld, dan nog vind je vaak leerkrachten in het leerkrachtenlokaaltje terwijl hun klasje al vol zit met leerlingen die wachten.. Ah, ik probeer zo min mogelijk te vergelijken en zo goed mogelijk mijn ding te doen. Ik weet niet of ik het eerder al verteld heb, maar als het regent hier in Ghana ligt het leven hier volledig plat als het ware. Dus als het regent kan het ook gebeuren dat bepaalde leerkrachten niet afkomen om les te geven (regen is een geldige reden om nergens op een afspraak te verschijnen). En dan zie je de ganse voormiddag een klas met leerlingen zonder leerkracht... Bizar bizar... Maar zo gaat dat hier blijkbaar. Habiba, de schooldirectrice doet haar functie in principe ook vrijwillig omdat zij eigenlijk werkt op een andere school als directie. We merken wel dat als zij aanwezig is, het er strenger aan toe gaat en de leerkrachten meer leerkracht zijn. Op school worden we ook niet meer met 'salamenga' aangesproken maar horen we nu voortdurend 'Madame Madame' op z'n Engels (ik voel me op slag 20 jaar ouder precies).

Buiten het school hadden we vorige week donderdagavond een avond met de andere vrijwilligers (doorgaans is dat elke week de donderdagavond), we aten allen samen in de lodge waar we de tijdens de introductieweek verbleven. Een lekkere salade van verschillende groenten met pasta, heerlijk was dat! Het is ook de bedoeling om min of meer wat meer westers eten op die avonden te voorzien. Nou, mij hoor je daarover alleszins niet klagen! =)

Verder gingen Sanne en ik al stof kopen op dingen te laten maken bij een naaiateliertje (ik kan niet verder in detail treden omdat de dingen voor mensen zijn die dit ook lezen =)). Daarnaast gingen we ook een drietal keer naar de schoenmaker en hebben we onze eigen sandalen gemaakt! Alle, je moet je niet voorstellen dat ik van die sandalen gemaakt heb zoals je ze bij ons in de winkel vindt he, het zijn echte Ghanese sandalen en volledig met de hand gemaakt (en ook wel met een naaimachine). Het leer is afkomstig van geiten en de zolen worden gemaakt uit autobanden. Echt leuk om te doen! Daarnaast heb ik ook al intensief mijn was gedaan met de hand. Wat een werkje! Maar ik was achteraf wel supertrots op mezelf!

Verder kan het hier soms 's nachts ernstig en hevig onweren. Krijg altijd het gevoel dat ik met het huis en al zal weggeblazen worden! Het golfplatendak maakt ook een enorm geluid, erg op mijn gemak voel ik me niet in het midden van het onweer, maar gelukkig is het tegen de ochtend allemaal altijd voorbij. Dan straalt de zon opnieuw alsof er de nacht ervoor nooit iets gebeurd is...

Verder nog wat weetjes:
*De schoolboeken beginnen meestal met een dankwoordje dat uitgebreid gericht is aan God, het wordt op een - volgens mij - wel wat komische manier wat omschreven.
*Stopcontacten zijn overal met een schakelaar, net zoals bij ons in Belgie het licht is.
*In ons gastgezin loopt iedereen gewoon binnen en buiten, buren, familie,... In het begin probeerde ik nog gezichten en namen te onthouden, nu doe ik de moeite niet meer want dat is gewoon niet te doen.
* Kippenboutjes en dergelijke eten ze hier met beentjes en al op, voor hun calciumgehalte beweren ze. (Neen, ik probeer het zelf niet!)
*Vaders brengen meestal hun kinderen naar school en dan het vaakst met de brommer. Een brommer met drie kinderen en een vader op zijn hier dus geen onbekend gezicht.
*Ruiten en deuren zijn doorgaans altijd met haas omgeven.
*Meisjes hebben vaak net zoals jongens kort haar.
*Oude mensen zijn hier vaak blind en vertoeven in het openbaar meestal onder begeleiding van kleine kinderen.
*Als een meisje een tonnetje met water op haar hoofd kan dragen, dan betekent dit dat ze klaar is om te trouwen.
*Winkeltjes langs de weg hier bestaan hoofdzakelijk uit kleine containertjes.
*Water drink je uit zakjes van een halve liter, eenmaal het zakje opengescheurt is met je tanden moet je het dus leegdrinken.
*De mensen (volwassenen en kinderen) hebben de - volgens mij - vieze gewoonte overal hun behoefte te doen (plassen noemen ze hier nummer 1 en het groot toilet noemen ze hier nummer 2), op straat, op de speelplaats, langs de weg,... het maakt hier allemaal niet zo veel uit.
*Na het toilet gaan maken ze zich schoon aan de hand van een emmertje met water, toiletpapier is hier not done. (Voor alle duidelijkheid: Sanne en ik gebruiken wel wcpapier.)
*Door de warmte ben ik hier doorgaans altijd vroeg wakker maar ben ik 's avonds ook altijd vroeg moe.
*Politieagenten regelen hier heel vaak het verkeer, als ze ronde bewegingen maken met hun handen dan betekent dit dat alle fietsers zich mogen verplaatsen.
*Eten is hier over het algemeen erg pikant.
*Ze beschikken hier over rolstoelen die eruit zien als grote zitfietsen waarbij je de trappers met je handen voortduwt.
*Vrouwen doen de was met gestrekte benen en gaan niet door hun knieeen (amai, respect!).
*Winkeltjes en vooruiten van auto's zijn doorgaans altijd voorzien van opschriften waarbij een ode aan God en Jezus te lezen valt.

Zo, ondertussen zijn twee vrijwilligers naar huis vertrokken en zijn sedert maandag drie nieuwe vrijwilligers toegekomen. Sanne en ik horen nu al bij de "oudsten" hier. Volgende week komen er opnieuw drie vrijwilligers. Allemaal Nederlanders, Sanne en ik vormen wellicht tot het einde van onze reis het Belgische team =).

Dit was het dan, hopelijk geraken jullie er wijs uit (herlezen vraagt te veel tijd voor me ;-)) en zoals jullie merken begin ik het leven hier wel wat gewoon te raken! Foto's uploaden gaat erg moeizaam en is niet overal mogelijk, dus ik zal in de toekomst zien wat ik kan doen maar ik kan niets beloven!

Veel liefs!