Dag lieve mensen,
Vooreerst wil ik iedereen nu alvast bedanken voor de sms'jes of mailtjes die jullie me sturen. Het doet me deugd om van jullie iets te horen uit het Belgenlandje, zo heb ik het gevoel ook even terug in Belgie te zijn en kan ik nog altijd meevolgen... Ik doe mijn best om te allen te beantwoorden, zij het dat ik niet altijd even snel kan terugsturen als jullie natuurlijk.. Maar weet dus dat ik er deugd van heb jullie allen te horen!
In mijn blogbericht vorige week stond mijn Ghaneesgsmnummer, dit is inmiddels veranderd. Ik ben overgeschakeld naar Vodafone omdat dit mij voordeliger uitkomt en het voor mij goedkoper is om te bellen naar een vast nummer in Belgie. Mijn nieuw nummer is: 0205/35.72.41, het andere Ghanees nummer is dus niet meer in gebruik. Zoals ik vorige keer al zei is het wel handig voor jullie om te sturen naar mijn proximusnummer vanuit Belgie, waarop ik smsen kan ontvangen, ik stuur dan wel terug met mijn Ghaneesnummer.
En dan even een update van de gang van zaken...
Vorige week donderdag (09/09) was onze laatste dag in de lodge. 'S Morgens kregen we djembeeles en toen het middag was aten we fried jam. Dat gelijkt zo'n beetje op frietachtige dingen, er zit alleen niet zo heel veel smaak in, maar met veel mayonaise valt het best nog mee. We kregen deze middag slecht nieuws te horen van Bash. Het weeshuis waar we volgende week aan de slag zouden gaan, laat geen vrijwilligers meer toe. Blijkbaar heeft een onbekende journalist de media in Europa en Amerika de wanpraktijken in het weeshuis en ook andere zaken van ghana gefilmd en gefotografeerd heeft, waardoor het in een erg negatief daglicht geplaatst wordt. De directeur zin reactie hierop is nu om geen vrijwilligers meer te aanvaarden, omdat die bang is dat wij dingen door zullen zeggen en hieraan zouden meewerken dus. Dit is geen goeie zaak voor de kindjes daar, in plaats van die wanpraktijken (bv. slaan, hen hele dag dezelfde luier aan laten,....) aan te pakken haalt hij gewoon het 'blanke' volk daar weg. Ik heb er mij bij neergelegd maar vind het heel erg dat de kindjes hier het slachtoffer van zijn, want blijkbaar zijn vrijwilligers de enigen die naar hen omkijken in het weeshuis (weet ik van een andere vrijwilligster die er nu nog is). In plaats hiervan zouden Sanne en ik gaan helpen op de Kidsactive school (een school die opgericht is door de organisatie) op dinsdag 14/09 en er de leerkrachten ondersteunen en helpen bij het lesgeven. Om het slechte nieuws wat te verteren, zijn we dezelfde dag naar het zwembad getrokken. Een beetje de toerist uit gehangen, maar het was mijn inziens wel eens nodig, om zo alle indrukken van de afgelopen dagen wat te verwerken. 'S avonds aten we met alle vrijwilligers van de organisatie in 'Luxury', een restaurantje waar je behoorlijk lekker kunt eten.
Vrijdag (10/09) kregen we in de morgen een rondleiding in de leegstaande gebouwen van de Kidsactive school. De gebouwen zijn beschilderd door vorige vrijwilligers, die de school mee hebben opgebouwd. Het ziet er allemaal wel leuk uit, je ziet duidelijk dat ze het met hart en ziel hebben gedaan. Ook kregen we een korte rondleiding in het dorpje om en rond het schooltje, wat bestaat uit van die traditionele huisjes waar ieder zijn eigen hutje heeft en er een gemeenschappelijke binnenplaats is. Eenmaal we terug waren in de lodge stond Bash ons op te wachten om ons naar het gastgezin te brengen. Sanne en ik verblijven in hetzelfde gastgezin. Onze kamer is ruim genoeg om er met twee te verblijven. Onze gastmoeder heet Shariffa, onze gastvader Siloe (hij is apotheker en gaat elke dag gaan werken, hem hebben we dus nog niet zo heel veel gezien). We hebben ook een gastbroertje: Napoeroe (5jaar10maand) en een gastzusje Humaida (2jaar6maand). De eerste dag was de confrontatie met het primitieve leven (of wat wij als Belgen tenminste primitief noemen dan) weer groot, ik was nu even gewoon aan de slaap-was-eet-situatie zoals die was in de lodge en nu moest ik me weer eens aanpassen.. Gelukkig duurde dat niet zo heel erg lang. We speelden de eerste avond met de kindjes en konden zo al goed kennismaken met hen. Wat de hygiene betreft, gaat de ene dag de douche wel en de andere dag niet, soms moeten we dus gebruik maken van het water dat opgeslagen zit in reservoirs en ons nat maken en afspoelen met een bekertje. Het eten wordt meestal klaargemaakt op kolen op een binnenpleintje bij familie aan de overkant van ons huis. Uitgezonderd van de eerste avond, kookt onze gastmoeder vrijwel lekker eten. Niet zo lekker als ik dat gewoon ben in Belgie, maar voldoende eetbaar volgens Ghanese normen.
Zaterdag (11/09) en zondag (12/09) trokken Sanne en ik op met de andere vrijwilligers: we gingen samen naar de markt, samen iets drinken, naar het voetbal gaan zien in het stadium (was ook eens een aparte ervaring),... Het weekend was goed gevuld en was aangenaam om met de anderen door te brengen.
Op maandag (13/09) kregen we opnieuw slecht nieuws te horen. De Ghanese overheid heeft beslist een volkstelling te houden, waardoor alle scholen van de overheid een week langer dicht blijven. Ja, je kan het al gaan raden, ook de Kidsactive school waar wij als vrijwilliger aan de slag zouden gaan, blijft dus nog een weekje langer dicht... Private scholen daarentegen gaan echter wel open, en wat het precieze nut is van die volkstelling of hoe ze dit concreet aanpakken was ook de organisatie niet duidelijk. Het enige wat wij weten is dat ons vrijwilligerswerk nog een weekje uitgesteld is en dus wellicht pas van start zal gaan op dinsdag 21/09. Ondertussen leerden we dat het leven in Ghana dus heel wat flexibiliteit en geduld vraagt, om toch nog onze week nuttig in te vullen besloten we dan maar om woensdag er op uit te trekken...
Op dinsdag (14/09) deden we enkele voorbereidingen om op woensdag (15/09) te vertrekken richting Kintampo. We deden de rit met een trotro, dit zijn plaatselijke busjes die voor een schappelijk prijsje overal rondrijden. Het noodlot sloeg echter weer eens toe, de regen stak de kop op en het busje was niet waterdicht... Bijgevolg kwamen we uitgeregend in Kintampo toe en waren we toch wel wat gefrustreerd door dat de wet van Murphy zich duidelijk liet gelden de afgelopen dagen... Na regen kwam zonneschijn, diezelfde dag konden we alsnog de watervallen van Kintampo gaan bezoeken en deden we een wandeling van meer dan 6km, het deed ons beiden erg deugd.
We overnachten in een logde in Kintampo en namen op donderdag (16/09) een nieuwe trotro richting Nkorenza. Gelukkig bleef het droog deze keer, want niet alleen de trotro zou misschien niet waterdicht zijn, de weg naar Nkorenza bestond ook grotendeels uit bergen rood zand, de regen zou het rijden heel wat gevaarlijker gemaakt hebben. Tevreden kwamen we tegen de middag aan in Nkorenza. Te voet gingen we op zoek naar het hand-in-hand -project, een project voor kinderen met een handicap dat opgericht is door Nederlanders. Het domein lag afgelegen en zag er prachtig uit! We konden er overnachten in een van de naar mijn mening toch wel luxevolle lodges, waar we voor het eerst nog eens een deftig bed zagen, in het gastgezin slapen we immers elk op een matrasje op de grond. In de namiddag bezochten we het apendorp. Een soort dorp met een groot bos waar om en rond de 1400 apen leven en waar ze door het dorp als een beetje heilig worden aanschouwd. We konden ze eten geven en ze sprongen dicht bij ons in het rond, het was een echte leuke ervaring. De rit naar daar was trouwens een safari op zich, de natuur in Nkorenza is overweldigend, adembenemend en onbegrensd mooi.
Vrijdag (17/09) namen we na een goeie overnachting in het hand-in-hand-project opnieuw een trotro naar Kintampo (we mochten lekker vooraan zitten naast de chauffeur) en in Kintampo een trotro terug naar Tamale. Gisteravond kwamen we rond 16.00u toch wel een beetje uitgeput terug aan in een meer vertrouwde omgeving. Het was een leuke trip geweest, maar ik was eigenlijk ook best wel blij om terug in het gastgezin te zijn.
Volgende indrukken wil ik jullie nog meegeven:
*Opvallend is dat de huizen geen of haat geen decoratie hebben en ofwel een rieten dak ofwel een dak bestaande uit golfplaten hebben. Dakpannen zoals bij ons, dat kennen ze hier niet.
*Opvallend is hoe kinderen hier (uitgezonderd van de plastiek ballen hier en daar en de knuffelberen die ik zag liggen in Nkorenza) eigenlijk geen speelgoed hebben om mee te spelen.
*Opvallend is hoe mensen hier alles op hun hoofd dragen, ze rollen eerst een soort doekje op hun hoofd en zetten daarna datgene wat ze willen dragen daarop. Wonderbaarlijk dat dat telkens blijft staan en zowel mannen als vrouwen doen het.
*Opvallend is hoe de wegen (lees: soms gewoon bergen rood zand) veel bulten of gaten bevatten waardoor je in een voertuig vaak naar links en rechts gaat om dit alles te ontwijken. Ook verkeersborden zijn schaars en pinkers van auto's worden zelden gebruikt. In plaats hiervan toeteren ze voortdurend.
*Opvallend is hoe je overal langs de weg schapen, geiten en zelfs hier en daar koeien ziet lopen.
*Opvallend is hoe de vele bomen en planten doorgaans vaak erg grote bladeren hebben!
*Opvallend is hoe volwassen mensen ons niet zoals de kinderen aanspreken maar doorgaans 'Sister' zeggen.
*Opvallend is (en erg jammer in mijn ogen om vast te stellen) hoe het slaan van kinderen hier een plaats krijgt in de manier van opvoeden.
*En tenslotte opvallend is hoe de insecten jammergenoeg hun weg gevonden hebben naar mijn armen en benen en bijgevolg grote jeukende beten achterlaten...
En om af te sluiten, kan ik jullie nog enkele standaardzinnen meegeven die ik hier vaak gebruik:
- Hello, yes I'm fine and you? (Vele mensen zeggen goeiedag en vragen hoe het gaat)
- No, I don't have a phonenumber, yes you can give me yours. (Mensen vragen hier soms je gsmnummer, het beste zeg je dat je dat niet hebt en dan staan ze erop om het hunne te geven...)
- No, that's ok, I allready have friends. (Oudere kinderen komen nu en dan zeggen dat ze je vriend willen zijn, om vervolgens geld en andere zaken aan je te vragen)
- No, I don't want to marry you. (Een huwelijksaanzoek is ook hier niet uitgesloten, ook al heeft die persoon je nog maar net ontmoet)
- No, I'm not from Holland, I'm from Belgium. (Soms denken ze dat blanken over het algemeen van Holland komen hier. Voor hen misschien een klein verschil, maar ik ben toch altijd trots te kunnen zeggen dat ik een Belg ben!)
Zo, jullie zijn weer een beetje ge-update! Hopend dat we eindelijk kunnen beginnen in de Kidsactive school aanstaande dinsdag groet ik jullie allemaal en tot de volgende keer!
x
zaterdag 18 september 2010
woensdag 8 september 2010
Salameng(k)a!
Vlug een berichtje vanuit Tamale in Ghana!
In het doorgaan Sanne leren kennen, een meisje uit Limburg dat net hetzelfde met dezelfde organisatie gaat doen als ik met dezelfde organisatie. Ik was dus niet alleen, al sedert de luchthaven in Brussel. Zaterdagavond aangekomen in Accra waar Alex en Suni (2 contactpersonen) ons kwamen ophalen. Bij hen verbleven 2 hollandse dames, dus hadden we al meteen een aangenaam gesprekje over wat we er allemaal kunnen verwachten. Zondagmorgen een christelijke mis bijgewoond, veel swing en swong, zang, beetje zoals in de films eigenlijk, best wel leuk dus! Maandagmorgen zijn we om 09.30u vertrokken met de bus richting Tamale. Het was de meest afschuwelijk zware busreis uit mijn 21jarig bestaan: 3x overgegeven en 1x pech omdat er olie lekte, en die wegen hier, voortdurend hobbeldebobbel, een mens zou van minder moeten kotsen dus... Uiteindelijk een busrit van 14,5u gehad, stikkapot en kostmisselijk eindelijk om 00.00u aangekomen in Tamale! Trouwens, de bus stopte 3x tijdens de rit (buiten de pech dan), de tweede keer waren Sanne en ik gaan plassen en toen we terug kwamen was de bus verdwenen, mannekes mijn hart stond stil, kon ter plekke flauw vallen (ons valies zat daar ook in he!), dan maar op bankje efkes gewacht, bleek dat er chauffeurwissel was en na 10min was de bus daar terug, haleluja!
Hier in Tamale worden we deze week rond geleid door Bash en Sylvester (2 werknemers van vrijwillig afrika). Ook het kantoortje en de Nederlandse verantwoordelijke hebben we al bezocht/ontmoet. Daarnaast hebben we al een leuke babbel gehad met andere vrijwilligers die hier al langer zijn.
We verplaatsen ons hier met de fiets, berg op en berg af, dit wordt zwaar trainen in die blakende zon. Het verkeer is erg druk en chaotisch, het is een pure survivaltocht wanneer je je in het verkeer begeeft. Uitgezonderd van de auto's (en dan nog) maakt het niet uit waar je fietst of wandelt...
Kleine kindjes roepen hier vaak salameng(k)a naar blanke mensen, het betekent ook blanke. Op zich bedoelen ze dat niet verkeerd, ze willen gewoon goeiedag zeggen, dus dan zwaai ik vriendelijk terug.
Naar mijn smaak is het eten hier niet te eten in Ghana, werkelijk alles wat ik niet lust, eten ze hier... Gelukkig hebben ze wel fruit. Het brood is precies een blok beton dat naar zout smaakt... brrrrr. Ik heb ook gezien hoe ze hier in open lucht vlees versnijden (de vliegen zitten er gwn op, buitengewoon vies eigenlijk), bij deze heb ik me zelf momenteel vegetarier verklaart! Gisteravond gegeten in een restaurant van een belg: Sparkles, en voor de eerste keer at ik lekker! Groentenpizza, man ik heb daar van genoten! Wat het drinken betreft, heeft het drinkwater een raar smaakje en zit het in een plastiek zakje per 0,5 liter. Dus als je een zakje open bijt, kun je niet anders dan het leegdrinken. Ik drink ook regelmatig frisdrank (veel meer dan ik in Belgie doe), dit omdat de suikers meer dan welkom zijn door het rijden met de fiets en de hitte.
Tot vrijdag verblijven we nog in de lodge van de organisatie, dan gaan we naar gastgezin. Ik slaap momenteel nog op een bed, net zoals thuis dus.
Het weer is hier drukkend warm maar voor de rest erg gelijkaardig als in Belgie, namelijk af en toe een ferme bui (net als nu eigenlijk), wanneer de zon echter schijnt, brand die werkelijk op je huid.
Uitgezonderd de malaria, zijn volgens mijn eerste indruk de uitlaatgassen van de auto's en bromfietsen het tweede ding dat hier je gezondheid ferm aantast.
In het begin (en dan vooral door de busreis) had ik al enorme heimwee naar huis, nu betert het wel. De cultuurschock is groot geweest en het zal ongetwijfeld nog wel met ups en downs gaan, maar zo gaat dat nu eenmaal denk ik.
En dan eventjes praktisch: ik heb een ghaneesgsmnr waarmee ik kan smsen en bellen, maar voor jullie uit Belgie is het wellicht goedkoper om te sturen naar mijn proximusnummer (bellen nr proximusnummer gaat niet), als ik antwoord zal het wel met mijn ghaneesnr zijn dus. Met andere woorden loop ik rond met 2 gsm's.
Ghaneesgsmnummer: 0549/13.50.58
Zo, internettijd zit erop, sorry voor de eventuele schrijffouten, maar toetsenbord is ingewikkeld!
Vele groetjes!!
In het doorgaan Sanne leren kennen, een meisje uit Limburg dat net hetzelfde met dezelfde organisatie gaat doen als ik met dezelfde organisatie. Ik was dus niet alleen, al sedert de luchthaven in Brussel. Zaterdagavond aangekomen in Accra waar Alex en Suni (2 contactpersonen) ons kwamen ophalen. Bij hen verbleven 2 hollandse dames, dus hadden we al meteen een aangenaam gesprekje over wat we er allemaal kunnen verwachten. Zondagmorgen een christelijke mis bijgewoond, veel swing en swong, zang, beetje zoals in de films eigenlijk, best wel leuk dus! Maandagmorgen zijn we om 09.30u vertrokken met de bus richting Tamale. Het was de meest afschuwelijk zware busreis uit mijn 21jarig bestaan: 3x overgegeven en 1x pech omdat er olie lekte, en die wegen hier, voortdurend hobbeldebobbel, een mens zou van minder moeten kotsen dus... Uiteindelijk een busrit van 14,5u gehad, stikkapot en kostmisselijk eindelijk om 00.00u aangekomen in Tamale! Trouwens, de bus stopte 3x tijdens de rit (buiten de pech dan), de tweede keer waren Sanne en ik gaan plassen en toen we terug kwamen was de bus verdwenen, mannekes mijn hart stond stil, kon ter plekke flauw vallen (ons valies zat daar ook in he!), dan maar op bankje efkes gewacht, bleek dat er chauffeurwissel was en na 10min was de bus daar terug, haleluja!
Hier in Tamale worden we deze week rond geleid door Bash en Sylvester (2 werknemers van vrijwillig afrika). Ook het kantoortje en de Nederlandse verantwoordelijke hebben we al bezocht/ontmoet. Daarnaast hebben we al een leuke babbel gehad met andere vrijwilligers die hier al langer zijn.
We verplaatsen ons hier met de fiets, berg op en berg af, dit wordt zwaar trainen in die blakende zon. Het verkeer is erg druk en chaotisch, het is een pure survivaltocht wanneer je je in het verkeer begeeft. Uitgezonderd van de auto's (en dan nog) maakt het niet uit waar je fietst of wandelt...
Kleine kindjes roepen hier vaak salameng(k)a naar blanke mensen, het betekent ook blanke. Op zich bedoelen ze dat niet verkeerd, ze willen gewoon goeiedag zeggen, dus dan zwaai ik vriendelijk terug.
Naar mijn smaak is het eten hier niet te eten in Ghana, werkelijk alles wat ik niet lust, eten ze hier... Gelukkig hebben ze wel fruit. Het brood is precies een blok beton dat naar zout smaakt... brrrrr. Ik heb ook gezien hoe ze hier in open lucht vlees versnijden (de vliegen zitten er gwn op, buitengewoon vies eigenlijk), bij deze heb ik me zelf momenteel vegetarier verklaart! Gisteravond gegeten in een restaurant van een belg: Sparkles, en voor de eerste keer at ik lekker! Groentenpizza, man ik heb daar van genoten! Wat het drinken betreft, heeft het drinkwater een raar smaakje en zit het in een plastiek zakje per 0,5 liter. Dus als je een zakje open bijt, kun je niet anders dan het leegdrinken. Ik drink ook regelmatig frisdrank (veel meer dan ik in Belgie doe), dit omdat de suikers meer dan welkom zijn door het rijden met de fiets en de hitte.
Tot vrijdag verblijven we nog in de lodge van de organisatie, dan gaan we naar gastgezin. Ik slaap momenteel nog op een bed, net zoals thuis dus.
Het weer is hier drukkend warm maar voor de rest erg gelijkaardig als in Belgie, namelijk af en toe een ferme bui (net als nu eigenlijk), wanneer de zon echter schijnt, brand die werkelijk op je huid.
Uitgezonderd de malaria, zijn volgens mijn eerste indruk de uitlaatgassen van de auto's en bromfietsen het tweede ding dat hier je gezondheid ferm aantast.
In het begin (en dan vooral door de busreis) had ik al enorme heimwee naar huis, nu betert het wel. De cultuurschock is groot geweest en het zal ongetwijfeld nog wel met ups en downs gaan, maar zo gaat dat nu eenmaal denk ik.
En dan eventjes praktisch: ik heb een ghaneesgsmnr waarmee ik kan smsen en bellen, maar voor jullie uit Belgie is het wellicht goedkoper om te sturen naar mijn proximusnummer (bellen nr proximusnummer gaat niet), als ik antwoord zal het wel met mijn ghaneesnr zijn dus. Met andere woorden loop ik rond met 2 gsm's.
Ghaneesgsmnummer: 0549/13.50.58
Zo, internettijd zit erop, sorry voor de eventuele schrijffouten, maar toetsenbord is ingewikkeld!
Vele groetjes!!
vrijdag 3 september 2010
Vertrek
Lieve mensen,
Kort maar krachtig wil ik iedereen bedanken die mij zowel persoonlijk, telefonisch, per sms, per facebook, per email, per post, blablabla laten weten heeft aan mij te denken en mij een goede reis gewenst heeft.
Geladen met overvolle bagage, cadeautjes en kaartjes met emotionele woorden denk ik er klaar voor te zijn om morgenvroeg te vertrekken. Net voor de feestdagen beginnen (en misschien al tegen dat er een nieuwe regering gevormd is?) zal ik normaal gezien terug zijn.
Ik wens iedereen het allerbeste toe de komende vier maanden in België (en natuurlijk ook veel langer dan dat).
(Oh ja, voor diegenen die het niet zouden weten, mijn GSM nummer vanuit België zal daar niet werkzaam zijn. Met andere woorden zal ik daar een Ghanees GSM nummer hebben. Indien mogelijk post ik dat nummer wel nog op de blog.)
Tot later
x
Kort maar krachtig wil ik iedereen bedanken die mij zowel persoonlijk, telefonisch, per sms, per facebook, per email, per post, blablabla laten weten heeft aan mij te denken en mij een goede reis gewenst heeft.
Geladen met overvolle bagage, cadeautjes en kaartjes met emotionele woorden denk ik er klaar voor te zijn om morgenvroeg te vertrekken. Net voor de feestdagen beginnen (en misschien al tegen dat er een nieuwe regering gevormd is?) zal ik normaal gezien terug zijn.
Ik wens iedereen het allerbeste toe de komende vier maanden in België (en natuurlijk ook veel langer dan dat).
(Oh ja, voor diegenen die het niet zouden weten, mijn GSM nummer vanuit België zal daar niet werkzaam zijn. Met andere woorden zal ik daar een Ghanees GSM nummer hebben. Indien mogelijk post ik dat nummer wel nog op de blog.)
Tot later
x
Abonneren op:
Posts (Atom)