The End.

Hello salamenga's!

Een beetje laat... maar beter laat dan nooit! Waar waren we gebleven....

Het afscheid van het gastgezin en de gastfamilie liep gepaard met vele knuffels en afscheidskussen. Het klinkt misschien cliché maar ik zal ze toch missen daar... Op woensdag 15 november stonden we vlakbij het huis van ons gastgezin om 05.00u gepakt en gezakt klaar om door te taxi opgehaald en gebracht te worden naar het busstation. Letterlijk en figuurlijk trok ik de deur bij het gastgezin achter ons dicht… Eventjes slikken en doorgaan want we hebben er toch vier maand geleefd… Die morgen vertrokken we uiteindelijk rond 07.00u met de bus van Tamale naar Kumasi (terug richting het zuiden van Ghana). Geloof het of niet maar ik heb de busrit zonder overgeefbeurten overleefd! De misselijkheid was weliswaar latent aanwezig – hoe kan het ook anders – maar ze transformeerde gelukkig niet in het moeten zoeken naar plastiek zakjes… Laat in de namiddag, na een ferme bustocht van toch een achttal uurtjes kwamen we aan in Kumasi. Het viel ons meteen op dat Kumasi veel meer stadser (ok ok, dat woord bestaat niet maar ik weet anders niet hoe ik het moet formuleren =)) is dan Tamale. Tamale mag je – dat beseften we bij het zien van Kumasi des te meer – echt wel als een soort heel groot dorp beschouwen. Kumasi is erg druk met veel meer asfaltwegen dan we ooit voorheen hadden kunnen aanschouwen. Daarnaast is de stad ook erg bergachtig (bij nader inzien vielen die bergopfietstochten in Tamale best wel nog mee =D) met veel meer vierwielerverkeer dan in Tamale. Gezien de lange busrit en onze aankomst laat in de namiddag hebben we Kumasi niet erg lang verkend, dus is het moeilijk om er verder nog iets over te vertellen. We kochten reeds onze bustickets voor morgen en overnachtten in een lodge vlakbij het busstation omdat we de volgende dag al om 04.00u vertrokken met de bus van Kumasi naar Cape Coast. We hadden niet veel keuze omdat dit de enige bus was op dat tijdstip die elke dag naar Cape Coast reed. Ook deze busrit verliep al bij al goed en zonder overgeven. De rit op zich duurde ongeveer een viertal uurtjes waarbij we het opkomen van de zon in het mooie Ghanese landschap nog eens mochten meemaken.

Bij onze aankomst in Cape Coast konden we jammer genoeg geen bustickets op voorhand kopen om maandag verder door te reizen naar onze eindbestemming - in september onze beginbestemming – Accra. Deze bustickets werden niet op voorhand verkocht, gelukkig rijden er wel op drie verschillende tijdstippen drie bussen naar Accra per dag, dus we zagen er niet teveel graten in en dachten toen dat het maandag wel goed zou komen…
In Cape Coast voorzagen we onszelf van onderdak in een guesthouse in de stad. Het guesthouse was wat aan de ouderwetse kant met de gebruikelijke aanwezige “luxe”. De locatie had wel een – zoals ze het zelf benoemen – “rooftopbar” waar je voor wel erg schappelijke prijsjes toch Ghanees lekker kon eten en daarbovenop kon genieten van het uitzicht op Cape Coast. Voor het eerst zagen we de kust met zijn mooie strand en zee… Het voelde al een klein beetje als thuiskomen… Die dag gingen we al wandelend via de waterlijn naar Cape Coast Castle. Cape Coast Castle is een groot ford waar vroeger de slaven werden ondergebracht. Het ford op zich en
de omliggende visserij is adembenemend, authentiek, een plaatsje waar de tijd precies eventjes is blijven stilstaan… We bezochten het museum en kregen daarnaast ook een rondleiding, we waren nadien allebei sterk onder de indruk… Die dag verkenden we verder te voet de stad Cape Coast, het viel ons op dat mensen in Cape Coast duidelijk meer kunnen veroorloven – te merken aan de kledij, de auto’s, de behuizing,… - dan de mensen in Tamale.

Op vrijdag 17 december namen we afscheid van Cape Coast en namen we een taxi naar Takoradi, een halfuurtje rijden vanaf Cape Coast. Vlakbij Takoradi hadden we voor drie nachten een idyllisch plaatsje gereserveerd. Ko-sa beach wordt uitgebaat door een Nederlands koppel en bestaat uit hutjes en accommodatie vlakbij een wit strand met helder water en palmboompjes. Je weet wel, op sommige momenten zeg je wel eens: ik wou dat ik op een verlaten strand lag onder een palmboom met een cocktail in mijn handen? Wel dit paste echt helemaal in dat plaatje! Onze eerste dag vlakbij Takoradi brachten we eveneens al wandelend en verkennend door , de tweede en derde dag al lezend aan het strand op een ligbed… En toch… ik moet eerlijkheidshalve toegeven, hoe idyllisch, prachtig en adembenemend de locatie ook was, ik het in dit laatste weekend bijzonder moeilijk kreeg. Het vrijwilligerswerk zat erop en mijn aanwezigheid in Ghana had plots geen doel meer, de onbestemdheid van de dagen maakte het gemis naar alle mensen in België groter.. Hoewel het toen nog maar een vijftal dagen meer was alvorens ik terugkeerde, kon het die vrijdag niet stel genoeg gaan… Maar gelukkig had ik Sanne bij me die mij eventjes mijn hart liet luchten zodat ik er na een goeie babbel weer tegenaan kon…

Maandagmorgen namen we afscheid van ko-sa beach en trokken we opnieuw richting Cape Coast om aan het busstation de bus richting Accra te nemen. Eenmaal aan het busstation was het onze bedoeling de tweede bus van die dag te nemen (de bus van 11.00u), maar kregen we bij het willen kopen van een busticket te horen dat deze bus die dag afgeschaft was. Ook de eerdere bus van 04.00u was niet doorgegaan en de laatste bus om 15.00u zou normaal gezien wel vertrekken maar daarvoor konden we pas bustickets kopen rond 14.00u. Daar stonden we dan om 09.30u… met al ons hebben en houden bij ons… Naast de STC bussen waar we al voortdurend mee gerezen hadden had je ook de meteomass bussen. Het verschil is dat STC bussen iets duurder zijn maar wel airco hebben en de bagage onderaan de bus kunnen opslaan terwijl meteomass bussen iets goedkoper zijn, geen airco bezitten en de bagage ergens overal een beetje gepropt wordt waar er plaats is. Het meteomass busstation was echter ver van ons verwijderd dus was dat in eerste instantie geen optie, want stel dat we naar daar reden (wat ons ook al heel veel geld kostte) en dan moesten terugkeren omdat die ook niet reden of volzet zaten telkens… Aan de andere kant was wachten op de STC bus van 15.00u ook geen optie want stel dat deze dan niet zou afkomen, dan konden we die dag niet garanderen in Accra aan te komen terwijl ik de dag erop wel van daaruit moest vertrekken met het vliegtuig… Toeval moest nu dat vlakbij het busstation waar we waren een lege meteomass bus stopte om te tanken. Bij nader vragen mochten we gratis met de bus mee naar het station omdat deze toch die richting uit moest. We besloten het erop te wagen… Eenmaal aangekomen aan het station was de wachtrij eeeeeellenlang… Maar we hadden vernomen dat er ruw genomen elk uur een bus volgestouwd wordt om naar Accra te rijden. We besloten toen maar dat het de moeite waard was om in de lange rij aan te schuiven. Na een tweetal uurtjes te staan wachten kwam ons plots iemand aanspreken dat ze ons ook naar Accra kunnen brengen met een kleiner busje voor dezelfde prijs als de STC bus die we eerder zouden nemen. De rij voor de meteomass bus was nog zo lang en dit busje zou – na tien mensen geronseld te hebben – meteen vertrekken… We besloten het er maar op te wagen en zo konden we uiteindelijk vertrekken vanuit Cape Coast…

De busrit verliep goed en duurde maar een tweetal uurtjes. In de namiddag kwamen we aan in Accra en werden we opgehaald door de vrouw van Alex. Herinner je je nog? Alex die ons op 4 september kwam oppikken aan de luchthaven en waar we ons eerste weekend hebben doorgebracht alvorens door te reizen naar Tamale. Moe en uitgeput bereikten we onze eindbestemming in Ghana…

Die avond gingen we nog op internet, we hadden daarvoor immers een hele week geen tijd of mogelijkheid gehad. Onze grote angst werd waarheid: al sedert een aantal dagen was de enige vlucht die er was per dag van Accra naar Londen (de vlucht die zowel Sanne als ik eveneens moesten nemen) afgelast… Op het vluchtschema zagen we echter wel dat de vlucht van dinsdag om middernacht (mijn vlucht dus) en de vlucht van woensdag om middernacht (Sanne haar vlucht) wel nog zouden doorgaan.. Maar toch… de schrik zat er in en wat beloofde een slapeloze nacht te worden kwam in vervulling… Ik had besloten om vier maanden naar Ghana te gaan en was ook ingesteld op deze vier maanden. Op een bepaalde manier ga je na verloop van tijd en bij het dichter komen van het terug naar huis gaan uitkijken naar de dag dat je vertrekt… Doordat je ingesteld bent op die vier maand en op die welbepaalde dag, die dinsdag 21 december waarop je naar huis terugkeert, dan wil je ook die dag naar huis en wilde ik bij wijze van spreken geen dag langer blijven…

De dinsdag zelf zagen we hetzelfde bericht op internet: de vlucht van dinsdag zou definitief gepland staan en vertrekken… Ook de vluchten van Londen naar Brussel zouden nog steeds doorgaan… Toch was ik er nog steeds niet gerust in maar pakte ik mijn zakken wel en in werd ik tegen de late namiddag naar de luchthaven gebracht. Opnieuw lange wachtrijen, douane check up, bagage inchecken, iets eten,… De vlucht zou werkelijk doorgaan… Ik zou op zijn minst al in Londen zijn en niet meer in Ghana. Diezelfde avond nog, toen ik op de luchthaven wachtte vernam ik reeds via Carl dat alle vluchten de dag erna – inclusief mijn vlucht – van Londen naar Brussel afgelast waren. Op dat moment wist ik al wat er mij op woensdag 22 december boven het hoofd zou hangen… Ik besloot me er toen nog niet druk in te maken, het had immers toch geen zin… Eén vliegtuigrit met een keer dacht ik toen… En zo steeg ik op van de Ghanese bodem met een vertraging van ongeveer een halfuur tot driekwartier en kon ik tenminste al gedeeltelijk een zucht van opluchting slaken dat vlucht nummer één tenminste wel vertrok…

Rond 07.00u ’s morgens lannde ik in Londen. Daar vernam ik opnieuw datgene wat ik al wist: alle vluchten naar Brussel zijn gecancelled.. “We ask you to wait in the cue for rebooking your ticket madame”… En wat voor een rij… vele mensen hadden een geannuleerde vlucht of door een vertraging een volgende vlucht gemist… Een grote vier uur heb ik in de rij staan wachten, het waren zonder meer vier bange uren waarin ik niet wist wat er met mij en mijn bagage zou gebeuren. Na vier uur bereikte ik eindelijk een dame achter één van de vele helpdesken. Ze kon mij niet op een vlucht naar Brussel plaatsen de dag nadien daar – als deze doorgingen – deze vluchten reeds allemaal volboekt waren. Ze kon eventueel kijken voor vrijdag 24 december maar kon niets beloven en vreesde ervoor. Andere transportmogelijkheden naar Brussel of een ander plaatsje in België waren eveneens uitgesloten. “Is there any other place I can send you to?” Mijn gezond verstand vroeg de dame of er die dag nog een vlucht naar Amsterdam was. En toen begon het – naar mijn gevoel urenlange, terwijl het maar een tiental minuutjes duurde – getik op de computer alvorens ze de verlossende woorden uitsprak: “I have a place, shall I book you for the flight from 13.40u?” (Ik was al al onze buurlanden aan het aflopen in mijn hoofd mocht ze me moeten teleurstellen wat Amsterdam betreft). Alstublieft mevrouw, graag, ik wil kerst thuis kunnen doorbrengen en geen luchthavenfeestje bouwen… Na mijn ticket te herboeken – ik moet wel zeggen, ze doen van Britisch Airways wel hun best om vriendelijk en behulpzaam te zijn – vertelde de mevrouw van de helpdesk dat mijn bagage normaal gezien opnieuw gelabeld zou worden en op de vlucht naar Amsterdam geplaatst zou worden. Opnieuw door de douane voor controle, het thuisfront telefonisch op de hoogte brengen,… Ik vernam ook dat de laatste trein van Schiphol (de luchthaven van Amsterdam) naar Antwerpen die dag rond 21.00u zou vertrekken… Bij het wachten op de luchthaven bracht ik nog een bezoekje aan de klantenservice om ook daar na te vragen of mijn bagagestukken oké zijn en reeds een nieuw bagageticket kregen om mee naar Amsterdam te vliegen. Ook deze dame vertelde me dat dit normaal gezien in orde zou zijn en raadde me aan vlak voor het opstappen dit nog een allerlaatste keer te vragen aan de persoon bij de computer aan de gate. Waar ik dacht alle stress voor die dag gehad te hebben, begon deze alleen maar weer toe te nemen nadat ik via de grote vluchtborden vernam dat de eerdere vlucht naar Amsterdam die dag afgelast was en mijn zogezegde vlucht van 13.40u al tot drie keer toe aangaf vertraging te hebben opgelopen en daarmee te kennen gaf later te vertrekken… Shit, zou ik nu echt wel nog daar geraken vandaag? De onzekerheid was groot maar gelukkig kon ik alsnog die dag vertrekken vanuit Londen rond 16.30u en kwam ik een grote driekwartier later aan in Amsterdam… Het moment dat de wielen van het vliegtuig de vliegbaan op Schipschol raakten, geloofde ik erin dat ik mijn kerst 2010 alsnog thuis zou kunnen doorbrengen… Was de ellende daarmee al opgelost? Verre van, want na anderhalf uur op mijn bagage te staan wachten, moest ik toch – na ook de man aan de gate te hebben aangesproken en een bevestiging gekregen te hebben dat de bagage wel zou mee zijn – tot de vaststelling komen dat mijn bagagestukken niet mee waren naar Amsterdam… Het was ondertussen al 18.45u en ik moest opnieuw in een lange wachtrij aanschuiven om mijn verloren bagage aan te geven… Eenmaal aangekomen bij een helpdesk – ik kon er eigenlijk geen meer zien die dag, maar goed – kreeg ik te horen dat mijn bagagestukken inderdaad achtergebleven waren in Londen maar dat het op zich niet verstandig was deze verloren stukken aan te geven in Amsterdam daar ze vanuit Londen wellicht eerst naar Amsterdam gestuurd zouden worden en het een beetje een heen en weer spelletje zou worden tussen verschillende luchthavens. De dame aan de desk raadde me aan naar de luchthaven van Brussel te stappen en daar aangifte te doen. Ze kon me ook al vertellen dat mijn bagagestukken wel al geboekt stonden op een vlucht naar Brussel voor morgen, 23 december. (Yeah right, dacht ik toen…). Maar goed, ik had opnieuw een uur gewacht in een rij met vele mensen die hun bagage niet hadden en achteraf bleek het voor niets geweest te zijn… Wat een chaos… en eigenlijk kun je het wel voorspellen bij het zien van de luchthavens met de zovele bagagestukken die verloren zijn gegaan… Uiteindelijk kon ik nog een trein nemen rond 20.15u van Amsterdam naar Antwerpen… Om 22.00u strandde ik met de trein in Antwerpen-Centraal waar ik herenigd werd met mijn zus en mijn Carl… Zij waren zo gek geweest om door de sneeuw en vrieskou mij daar te komen ophalen. Ik was in België… weliswaar bagageloos, maar ik was er eindelijk… Door de adrenaline van de voorbij twee dagen had ik me nog geen moment echt moe gevoeld, maar toen ik eindelijk in de auto richting huiswaarts zat, voelde ik me opnieuw beetje per beetje ontspannen voelen en was ik die avond bij mijn thuiskomst stikkapot… Moe maar tevreden, zoals ze in de volksmond zeggen…

Toen ik vorig jaar bezig was aan de verkorte leerroute bachelor in de orthopedagogie was ik al bezig aan het denken en plannen om dit vrijwilligerswerk te ondernemen. Ik wilde nog iets doen voor ik me op de arbeidsmarkt zou moeten begeven... Ik wilde hiervan proeven en uiteraard vertrok ik een beetje met een bang hartje, niet wetende wat mij te wachten stond maar wel wetende dat dit hetgeen is wat ik wilde ondernemen en proberen… Het is voor mij een onvergetelijke ervaring geweest en ik heb er geen spijt van dit gedaan te hebben. Natuurlijk zijn er momenten geweest die moeilijk waren, maar deze waren mooi in evenwicht met en verdwenen zelfs meestal op de achtergrond door de zoveel mooie en leerrijke momenten.

Gedurende de vier maanden ging ik op een bepaald moment niet meer opkijken van mensen die overal hun nummer één en twee doen, van kinderen (en volwassenen) die je op alle mogelijke manieren begroeten, van schapen, geiten, koeien, ezels, hagedissen en ander ongedierte overal waar je gaat en staat, van het uitvallen van de elektriciteit, van het gebrek aan stromend water, van het rood zand en stof en andere vuiligheid aan je lichaam en kleren, van het o zo lekkere eten, van het moeten wachten en wachten en wachten, van de gastvrijheid en vriendelijkheid zonder meer, van een brommer met wel zes mensen op, van moskees die langs alle kanten van zich laten horen, van het getoeter op de straat, van mensen die je vriend willen zijn, van busjes die voorbij rijden met evenveel mensen op en rond het dak en het busje als dat er mensen in het busje kunnen, van het feit dat mensen hier alles op hun hoofd dragen in plaats van in de handen, en zoooooooveel meer...
Dan besefte ik en wist ik dat ik op dat moment geen toeschouwer meer was maar een deelnemer was geworden…

Bedankt Ghana, u bent een onvergetelijke ervaring!

*Bedankt Shariffa, onze gastmoeder voor haar bezorgdheden en maaltijden die ze zonder twijfel met veel liefde voor ons heeft klaargemaakt.
*Bedankt Sulei, onze gastvader om zijn huis voor ons ter beschikking te stellen en ons een kamer aan te bieden.
*Bedankt Napoeroe en Humaida, ons gastbroertje – en zusje voor hun vrolijke lach, hun speelse karakter en de vele ontvangstcomités die ze verzorgden wanneer we na een drukke dag “thuis” kwamen .
*Bedankt Raffia, Alida en Nanzooya & Ramatoe, de buren aan de overkant van “ons” huis en tevens familie van onze gastmoeder voor hun kookkunsten wanneer Shariffa niet voor ons kon koken, voor hun babbeltjes met ons en hun hulp wanneer we die nodig hadden.
*Bedankt Marieke, Bash en Sylvester van Vrijwillig Afrika voor hun luisterend oor als we iets wilden vertellen en hun helpende hand als we iets nodig hadden of iets wilden ondernemen.
*Bedankt madame Victoria en kindergarten 2 van de Kidz Active School om met mij samen te werken en om mij een onvergetelijke tijd te bezorgen.
*Bedankt Habiba (directie Kidz Active School), madame Esther van de nursery, madame Amina van kindergarten 1, master Moetella van primary 1, madame Zenab van primary 2, master Isaac van primary 3 en master Hamza van primary 4 om ons elke dag op school met een glimlach en open armen te ontvangen en ons als echte collega’s te beschouwen.
*Bedankt madame Fati van het NCS project voor straatkinderen om met ons samen te werken elke dinsdag – en donderdagnamiddag.
*Bedankt aan alle straatkinderen van het NCS project om steeds met hetzelfde enthousiasme om 14.00u (en zelfs veel vroeger dan dat om zeker op tijd te zijn) aan de poort te staan om er met ons een toffe namiddag van te maken.
*Bedankt mevrouw van het winkeltje met je witte zachte brood dat je mij de hoop niet ontnam om toch eetbaar brood te kunnen benuttigen in Tamale.
*Bedankt Saani en Mohammed om ons elke dag met jullie taxi op te pikken aan het kantoortje van Vrijwillig Afrika, af te zetten aan de Kidz Active School en omgekeerd.
*Bedankt aan alle medevrijwilligers – met in het bijzonder Sanne – voor de leuke uitstapjes, de gezelligheid, de babbeltjes, het plezier van het samenwerken en samenzijn, het delen van vreugde maar ook de moeilijke momenten,…
*Bedankt aan moeder natuur omdat deze de afgelopen vier maand zoveel moois van zich heeft laten zien.
*Bedankt moskee vlakbij “ons” huis om me er elke morgen aan te helpen herinneren dat het nog maar 04.00u is…
*Bedankt zon om mij vier maanden lang een overvloed aan vitamine D te bezorgen.
*Bedankt aan alle lieve mensen thuis in België om mij te steunen in mijn avontuur, om mij te mailen met de nieuwtjes in België en oprecht geïnteresseerd te zijn in mijn verhalen en belevenissen, om mij te smsen, om mij post te sturen, om te willen delen in mijn vreugde en mee te willen huilen bij moeilijke momenten…

Inmiddels… het aanpassen in Belgie gaat langzaam maar zeker. Het klimaat is nog even wennen en ook het Belgisch eten consumeren vraagt nog wat tijd maar we komen er wel =). Sedert afgelopen maandag mocht ik mijn eerste bagagestuk terug in ontvangst nemen en aflgelopen dinsdag kwamen ze mijn tweede stuk aan huis brengen.. Alsnog bedankt voor de service Britisch Airways!


Ik hoop dat iedereen een prettige kerst gehad heeft en wens jullie allemaal alvast een fantastisch nieuw jaar toe… En voor iedereen die met vrijwilligersdromen zit, rest me nog het volgende mee te geven:

Niet je hele lange leven
met je voetjes op de grond

beetje dromen beetje zweven
lijkt me ook niet ongezond

Toon Hermans

Heel veel liefs
x

Er is een tijd van komen en er is een tijd van gaan...

Eind november had voor de Kidz Active School nog iets leuks in petto! Zoals ik jullie al verteld heb heeft Sanne met haar gekregen sponsorgeld boekenkasten laten maken die we samen beschilderd hebben en leesboekjes aangeschaft. Op dinsdag 30 november hielden we bijgevolg "officiele opening" van de "bibliotheek". We trokken tal fan foto's en lieten de nieuwsgierigen zien wat het resultaat geworden is. Kortom: het was een leuke bedoening!

Voor de rest verliepen de afgelopen twee weken op school zoals gewoonlijk. De ene week hield ik turnen met KG2, vorige week maakte ik dan weer bloemen met hen. Ik verraste madame Victoria afgelopen vrijdag met een heuse bloementafel in haar klas. De tafel zelf had ik met echte planten en bloemen voorzien waartussen dan de gemaakte bloemen van de kinderen plaatsnamen. Met andere woorden fleurde het de boel weer wat op in de klas! Afgelopen vrijdag namen we ook afscheid van de school. We werden vele keren gezegend door God of gezegend met een goede terugreis naar Belgie. Natuurlijk waren er enkele traantjes aanwezig, maar deze waren echt wel onvermijdelijk... De intensieve samenwerking van de afgelopen maanden in combinatie met de vele schattige gezichtjes bracht de nodige emoties te weeg... Bij wijze van afscheid kregen we via Habiba (directrice) van de Kidz Active School een tas als bedankingscadeau, super mooi gebaar van hen!

Ook het NCS project verliep na het maken van muziekinstrumenten, van vliegers met geweefd papier, van hutjes en poppetjes en van een eigen memoryspel op zijn einde. Voor de kinderen is het best wel nog moeilijk om te vatten dat je in principe nooit meer terugkomt (misschien is dat voor ons ook wel een beetje zo...).

Voor de rest gingen we in het weekend eens gaan zwemmen met de kindjes van het gastgezin. Je moet weten dat dit voor hen best wel een groot gebeuren is omdat ze dat anders eigenlijk niet doen... Ik kan je verzekeren: ze hebben er met volle teugen van genoten en wij ook! =)

Bij aanvang van vorige week mochten we een nieuwe vrijwilliger verwelkomen: Els uit Nederland. Gisteren namen we dan weer afscheid van een andere vrijwilliger: Marcella. Zij zou normaal gezien nog blijven ni Ghana tot begin januari maar besloot toch om eerder naar huis te gaan om zo in Nederalnd de feestdagen te kunnen meemaken.

En ook Sanne en ik nemen vandaag afscheid van Tamale... Onze verslagen over de projecten zijn geschreven (jaja, we hebben ons huiswerk gedaan), we hebben de school en het NCS project vaarwel gezegd, we pakken straks onze koffers in en nemen vanavond afscheid van het gastgezin. Morgenvroeg nemen we de bus richting het zuiden naar Kumasi. Omwille van de lange busrit (sta me bij allemaal dat ik ze deze keer iets beter overleef...) blijven we een nachtje in Kumasi slapen en nemen we (normaal gezien) donderdag een andere bus richting Cape Coast. Daar verblijven we ook een nachtje normaal gezien om dan de vrijdag door te reizen naar Takoradi waar we drie dagen een beetje gaan uitrusten aan het strand (dit is toch het plan). Maandag keren we dan van Cape Coast terug naar Accra en dan vertrek ik dinsdagnacht van Accra naar Londen en woensdagmorgen van Londen naar Brussel...

Ziezo dit was het dan alweer!

Lieve groetjes
x

Sellah! (Of hoe het ook geschreven is) & NAFAC

Hallo allemaal!

Sneeuw in Belgie? Ik kan me het haast niet voorstellen dat er een wit tapijte bij jullie aanwezig is terwijl ik hier toch het merendeel van de dag wegsmelt van de warmte... Hoewel! Er heeft inmiddels - naast het droogseizoen dat al ongeveer een maandje van start gegaan is - opnieuw een soort weerverandering plaatsgevonden. 'S nachts is het namelijk voelbaar frisser geworden (nog een 20tal graden hoor, maar als je overdag min of meer het dubbele gewoon bent dan voel je dat toch). 'S avonds steekt er ook hevige mist op, voorheen had ik dit nog nooit in Ghana waargenomen. Ook 's morgens fietsen we in de mist en voelen we een behoorlijk koele wind. Jaja, ik weet het, 20 graden vind ik nu al frisser, ik overleef het inderdaad vast niet in Belgie ;-).

In de week van 15 november was het offerfeest of sellah (geen idee of het zo geschreven is, maar laten we aannemen van wel) voor de moslims. Ik weet niet of ik het jullie al verteld heb maar de islam is sterk vertegenwoordigd in Tamale, de stad in Ghana waar ik verblijf. Met andere woorden was er overal in Tamale wel een feest aan de gang. Sellah is hier niet zoals kerstmis bij ons, het valt niet altijd op dezelfde dag/datum. Sommigen vierden het hier op dinsdag 16/11, anderen dan weer op woensdag 17/11. Langs de weg wag je beide dagen met behoorlijke regelmaat schapen en koeien geslcaht worden. Het verschil tussen beide dieren is dat meer welgestelde families het zich kunnen veroorloven een koe te slachten terwijl iets minder welgestelden het bij een schaap houden. Een ding weet ik wel nog steeds zeker na sellah: ik ben nog altijd superblij hier geen vlees te eten! =) Zeker als je weet dat ze hier echt alles van de dieren consumeren, inclusief bv. de koeienhuid. Over het algemeen eten de moslims op sellah een ganse dag en wordt er veel gebeden. De moskees draaiden - aan het geroep (sorry: gebid) - te horen - naar mijn gevoel overuren. Buiten het eten en het bidden gebeurde er verder niet zo heel veel bijzonders.

Op de Kidz Active School gaat het zijn gangetje. Omwille van de sellah hadden we die week dus twee dagen vrijaf. Sanne heeft vanuit Belgie wat sponsorgeld mee en kocht daarmee tijdens onze vrije dagen leesboekjes voor de kinderen op school. Ze liet ook twee boekenkasten maken bij een lokale timmerman om de boeken in op te bergen. Samen schilderden we deze boekenkasten en hebben we ze zo voorzien van een leuke tekening. Het resultaat mag er echt wel zijn!
Omdat ik in "mijn" klasje - kindergarten 2 dus - had opgemerkt dat niet elk kind een schriftje heeft om in te schrijven om zo goed de taallessen te kunnen meevolgen, kocht ik voor elk van hen en schrift en een degelijk schrijfpotlood met gommetje. Zo hebben ze nu allemaal de kans om te schrijven en te oefenen en kunnen ze vast wel beter volgen =). Madame Victoria was alleszins in de wolken.

Naast het schilderen van de boekenkasten leerde ik de kinderen van KG2 hun naam schrijven in drukletters. Omdat deze activiteit toch wat inspanning van hen vroeg - het gezucht en geblaas was erg aanwezig, alleen de zweetdruppels van hun voorhoofd ontbraken nog ;-) - sloot ik het leren naamschrijven af met het mogen inkleuren van hun naam die ik voor hen op een wit blaadje in dikke letters had geschreven. Het resultaat zijn mooie kleurtekeningen die net als de verftekeningen van een poosje geleden voor een prachtig decor in de klas zorgen =).

Vorige week heb ik met "mijn" klasje een klasfoto getrokken, het was een hele opdracht. Omdat ik ervoor met mijn broek in de planten had gezeten (vraag maar niets) was deze vol met van die plakbolletjes. Een van "mijn" kindjes had dit gezien en wees me erop. Ik begon daarop de bolletjes te verwijderen waarbij ik op drie seconden tijd wel 20 kindjes om me heen had die mij erbij hielpen en allemaal aan mijn broek stonden te wrijven... Daar stond ik dan in het midden van de "speelplaats" met minimum 20 kinderen aan mijn benen... Het moet wellicht een grappig zicht geweest zijn, je kan ze alleszins niet betichten van niet behulpzaam te zijn =).

Op het NCS project voor straatkinderen loopt ook nog alles op wieltjes. Elke week zie je andere kinderen, dus in dat opzicht verschilt het wel wat van het schoolgebeuren. Maar ik doe beide projecten even graag hoor. We hebben echt plezier met de kinderen en het is ook boeiend dat hun leeftijden vaak erg uiteenliggen.

Zaterdag 20 november ging voor ween week het "NAFAC" van start in Tamale. "NAFAC" staat voor "National festival of art and culture" en gaat eenmaal per jaar door ergens in Ghana. Met andere woorden hadden we het getroffen dat het ditmaal toevallig in Tamale plaatsvond. Om en rond de culturele markt (je weet wel, dat kleine marktje met souvenierwinkeltjes) stonden tentjes van verschillende departementen van het ministerie om voorlichting op diverse vlakken te geven. Daarnaast stonden ook meer souvenierwinkeltjes dan gewoonlijk. Op een groot plein naast de markt werden ook dansen en speeches gehouden. Iemand van de security had ons - vijf blanken - opgemerkt en hij kwam ons tegemoet en zei ons dat we bij de pers mochten gaan staan om foto's te nemen en het ganse gebeuren waar te nemen. We waren precies VIP's ofzo, blank zijn had op dat moment zo zijn voordeel. De dansen waren echt mooi om te zien! Het gaf een echt Afrika-gevoel... Wat hebben deze mensen toch een gevoel voor ritme... buitengewoon...

En dan om af te sluiten... De tijd gaat onverminderd door, wat maakt dat er nog twee weken Tamale en vrijwilligerswerk resten. Ik lichtte Madame Victoria van de school en van "mijn" klasje dus alvast in dat ik nog maar twee weken kindjes kom stelen uit haar klas. Ze vroeg meteen of ik opnieuw terug kom naar Ghana nadat ik even in Belgie geweest ben. En toen kwam op dat moment bij mij het besef dat het afscheid nadert en ik de kinderen toch zal missen. We hebben een volledig trimester meegedraaid op school en toch een bepaalde band opgebouwd met de mensen... En dan komt weer die tijd dat je hen moet loslaten... Maar goed, ik "troost" me met de gedachte dat ik bij mijn thuiskomst alle lieve mensen in Belgie terugkrjig in de plaats...=).

Hou jullie goed daar in Belgie & veel sneeuwvechtplezier!

Liefs,
-xxx-

Droog seizoen / Het weeshuis / Sognaayilli / Bolgatanga - Widnaba - Burkina Faso - Paga (Nee, ik kan geen titel kiezen.....)

Hey allemaal,

Ik vernam dat er in Belgie een echte waterval heeft plaatsgevonden? Ik hoop maar dat de schade tot een minimum beperkt blijft en dat alle getroffen mensen goed geholpen worden... Hier in Tamale is het immers andere koek... Sedert een week of twee is het droog seizoen van start gegaan. Concreet wil dat zeggen dat er in principe haast geen regen meer valt (misschien een kleine schamele bui in twee weken) en de temperatuur overdag opklimt tot een gemiddelde van 36 graden... Jaja, het klinkt voor jullie misschien aanlokkelijk maar de warmte is soms echt ondraaglijk geworden... Het zuigt echt alle energie meteen uit je lichaam en zelfs van de minste inspanning kan je snel moe zijn... (Om maar te zeggen: vorige week ontplofte (jaja, een echte knal en alles erbij wat je maar kan bedenken) Sanne haar fietsband doordat de zon gewoon te fel scheen!) Maar goed, het is zo altijd wel iets he... We gaan niet klagen! Het zou wel ideaal zijn mocht ik jullie een graad of 15 mogen opsturen, zodat we het allebei wat beter hebben, niet?

In de week van 1 november ben ik op school met de schilderactiviteit van start gegaan, ik vond het zelf echt verschrikkelijk tof om te doen! Het is best wel leuk om te zien dat vele kindjes echt super geconcentreerd zijn wanneer ze met hun wattenstaafje aan de slag gaan om te stempelen.. De resultaten mogen er ook echt zijn hoor! Alle kunstwerken hangen nu op in de klas, zelfs de juffrouw was onder de indruk. Ze gaf me veel bevestiging in datgene wat ik met de kindjes onderneem. Eerlijk gezegd deed het me wel iets dat ze haar waardering uitte over mijn inzet. Iedereen vind het immers nu en dan wel eens aanmoedigend om te horen dat wat je doet goed is he? Natuurlijk doe ik het in eerste instantie voor de kindjes, maar het geeft echt wel op als het werk dat je doet ook de leerkracht niet ontgaat =). Ook onze samenwerking verloopt nog steeds vlotjes, dus ik kan echt helemaal niet klagen hoor! Vorige week heb ik het dan weer over een andere boeg gegooid en heb ik met kleine groepjes kinderen aan verhaaltjes lezen en begrijpend luisteren gedaan. Ik was heel eerlijk zelf wel een beetje onder de indruk van de interesse die de kinderen hadden in de verhaaltjes en de manier waarop ze mee werkten om de vraagjes achteraf te beantwoorden. Naar mijn gevoel waren ze veel minder afgeleid dan bij sommige andere activiteiten. Een echt succes dus!

Op het NCS project voor straatkinderen hebben we wat in dezelfde richting gewerkt als datgene waar ik me op school mee bezig gehouden heb. We ondernamen ook een activiteit met verhaaltjes lezen en begrijpend luisteren en een activiteit met schilderen. Daarnaast deden we ook een spelletjesnamiddag waarbij samenwerken hoog aangeschreven stond. En tenslotte hebben we opnieuw het knippen en plakken gestimuleerd door een knip-en plakactiviteit te organiseren. Kortom, we blijven daar ook ook bezig en amuseren ons ook nog altijd rot!

Voor de rest... twee weken geleden brachten Sanne en ik een bezoekje aan het weeshuis waar we normaal gezien vrijwilligerswerk gingen doen. Daphne, de vrijwilligster van onze organisatie die er wel nog aan de slag mocht gaan begin augustus nam ons mee. Toen we er aankwamen mochten we mee helpen (luiers verschonen (lees: doeken met spelden zoals in de oude tijd wellicht) enzo). Het waren allemaal nog heel jonge kindjes... Ergens is er wel nog een stukje van me dat het jammer vind dat we daar niet aan de slag konden, maar anderzijds ben ik op de andere projecten ook goed terrecht gekomen en kan ik daar gelukkig ook mijn ei kwijt...

Twee weken geleden gingen we op zaterdag met alle vrijwilligers van onze organisatie naar het dorpje 'Sognaayilli" via 'Meet Africa', een andere Nederlandse organisatie die dergelijke tripjes organiseert. Sognaayilli is een traditioneel Ghanees dorpje dat bestaat uit +- 2000 mensen die leven in traditionele hutjes (hutjes in een ronde naast elkaar noemt men hier eigenlijk een 'compound'). We maakten er kennis met de chief van het dorp (soort van burgemeester zoals bij ons), we kregen te zien hoe een baby traditioneel gewassen wordt en hoe kulikuli (pindaringen) gemaakt wordt. Daarnaast bezochten we ook een soort van heiligdom (gewoon een rots eigenlijk waar zij geloven dat ze alles aan kunnen vragen wat ze maar wensen) en kregen we onze toekomst voorspelt door een waarzegger (ik zou drie zonen en een dochter krijgen :O).

Vorige week dinsdag namen we afscheid van Daphne, zij was de enige vrijwilligster die hier nog langer was dan Sanne en ik. En ook deze week nemen we afscheid van drie andere vrijwilligers (Ella, Kim en Pieta) die nog een grote twee weken gaan reizen en dan ook naar Nederland terugkeren.
Sinds vorige week zijn we bovendien ook een vrijwilliger rijker geworden. Danique, opnieuw een Nederlandse verbleef al acht weken in Kumasi (een andere stad in Ghana) om in een compound in Tamale te komen leven. Eind deze week vertrekt ze ook alweer... Ons vrijwilligersgroepje gaat dus langzaam maar zeker inkrimpen...

Dit weekend zijn we met z'n allen naar het noorden geweest. Marieke (contactpersoon van onze organisatie) organiseert met haar man tripjes voor een schappelijk prijsje. We waren met 15 mensen: 9 vrijwilligers van onze organisatie, een meneer die hier op reis is en ook afkomstig is uit Belgie en een Duitse mevrouw die eveneens vrijwilliger is. Daarnaast waren Marieke en haar man Fred mee voor de organisatie samen met hun dochtertje Fenna en hadden we nog een chauffeur om het busje te bedienen.
We vertrokken zaterdagmorgen rond 07.00u en reden ongeveer 2,5 uur voor we onze eerste bestemming bereikten. Het viel me meteen op hoe prachtig de natuur is op weg naar het noorden. Die uitgestrekte grassen en heuvels nemen echt je adem weg... Ook de hoeveelheid ezels die we in het noorden tegen kwamen ontging ons niet. In Tamale zie je die eigenlijk haast niet en daar lopen er echt zoveel rond als je bij ons honden en katten ziet.. Onze eerste stop was Bolgatanga, waar we de culturele markt bezochten (winkeltjes met souveniertjes) en een Afrikaans museum. De moeite om te zien hoor! We picknickten ook bij de culturele markt onder een boom, echt zo leuk om te doen midden in de natuur!
Na de lunch gingen we verder op pad met het busje en kwamen we een uurtje later aan in Widnaba. Maar goed dat we er waren want ons busje had net een lekke band... Widnaba is tevens een traditioneel dorpje waar we zouden overnachten in een traditioneel hutje. Dat is eigenlijk echt een hutje met een strooien dakje waarin twee betonnen blokken aanwezig zijn met daarop een klein dun matrasje om te slapen. Het was voor mijzelf een ware onderneming, want de beestjes konden zomaar overal binnen komen eerlijk gezegd.. Ik mocht er niet te lang bij stil staan waar ik die nacht zou doorbrengen of ik begon een beetje paranoia te worden bij elk geluidje dat ik hoorde.. Ook de douche 's avonds in het donker en in open lucht was een heuse onderneming. Maar aangezien ik nog op die blog hier iets kan zetten, wil dat zeggen dat ik het allemaal overleefd heb he! ;-)
Diezelfde dag nog reden we met de fiets naar Burkina Faso (we zaten immers dicht bij de grens, zo'n 10-15km fietsen). Dit was echt een buitengewoon prachtige ervaring.. Klinkt ook best wel leuk he? In Burkina Faso gingen we naar een lokaal marktje waar we van onze gids te horen kregen dat ze het daar eigenlijk niet zo gewoon zijn om blanke mensen te zien. Dat hadden we echter al snel door, amai... We werden meteen omringt door een hele horde mensen, echt niet normaal eigenlijk. Je kunt het het beste vergelijken met een scene uit een film of met het beeld wanneer een beroemde popster omringt wordt door al zijn fans... Echt niet normaal! Meteen was ook de omschakeling van taal aanwezig, we mochten opnieuw ons Frans vanonder het stof halen!
Zondagmorgen gingen we om 05.30u van start met een sunrisewalk. De zonsopgang was bijzonder mooi om te zien! Echt prachtig, de ganse omgeving was trouwens adembenemend.. Jammer dat je het eigenlijk nooit zo mooi op foto kan vastleggen als het in werkelijkheid is...
Diezelfde dag bezochten we ook nog een plaats waar goud opgegraven wordt (deed me een beetje denken aan de film 'Blood diamond' voor diegenen die hem gezien hebben), een vroeger slavenkamp en een krokodillenvijver in Paga. Trouwens, zal ik eens een heldhaftig iets vertellen?? Bij de krokodillenvijver hield ik een stukje van een staart van een krokodil vast! Er is bewijs van hoor! Het staat netjes op foto vastgelegd met die schrik die je van mijn gezicht kan aflezen! Je krijgt ze in Belgie allemaal te zien!
Gisteravond kwamen we dan uiteindelijk rond 18.30u terug aan in Tamale... Het was echt een leuk weekend!

Zo zien jullie maar, ik stel het hier nog steeds goed! Ondertussen kort mijn verblijf hier stilltjes aan ook in, ik verblijf nog 4 weekjes in Tamale in ons gastgezin en ga de laatste week nog wat van Ghana zelf verkennen.. Maar daar horen jullie op tijd en stond wel meer over!

Dikke zoen en tot binnenkort!!

NCS Project voor straatkinderen

Hey!

Hier ben ik opnieuw met een berichtje!

Zal ik maar meteen met de deur in huis vallen wat de titel van het blogbericht betreft? Jullie zijn misschien wel een beetje zo'n kerieuzeneuzen zoals ik zou zijn, dus zal ik maar meteen vertellen waar het over gaat!

Laura en Marcella zijn twee van de zeven Nederlandse vrijwilligers van de organisatie waar ik mee reis. Zij werken op het NCS Project voor straatkinderen. NCS staat voor Niyohini Computer School en diende oorspronkelijk om computerlessen aan te bieden. Een tijdje geleden hebben ze echter ook beslist om een klasje in te richten voor straatkinderen. Met straatkinderen bedoel ik kinderen waarvan de ouders niet over voldoende financiele middelen beschikken om hun kinderen naar school te sturen. Concreet betekent dit dat de kinderen (met uiteenlopende leeftijden gaande van ongeveer 5-6 jaar tot 15-16 jaar) in de voormiddag (van 09.30u tot 12.00u) min of meer les krijgen om zich alsnog voor te bereiden op het eventuele schoolgaan en in de namiddag (van 14.00u tot 17.00u) worden met deze kinderen doorgaans (creatieve) activiteiten gedaan. Kortom is dit een project waarbij vrijwilligers zowel 's morgens als 's namiddags komen werken. Laura en Marcella zagen er echter wat tegenop om elke dag daar aan de slag te gaan omwille van de intensiteit van het project. Sanne en ik daarentegen gaan heel graag met de kinderen aan de slag en trokken daarom onze stoute schoenen aan om Laura en Marcella te vragen of we eventueel van hen twee namiddagen in de week kunnen/mogen overnemen. Voor hen was dit absoluut geen probleem, in tegendeel want we deden er hen eigenlijk een plezier mee. Nadat we met Laura en Marcella erover gesproken hadden, gingen we vervolgens maar Marieke (contactpersoon van de organisatie) om bij haar ons voorstel op tafel te leggen. Ook Marieke vond dit een goed idee, de laatste personen die we nu nog moesten aanspreken waren deze van het project zelf... Twee weken geleden hadden we dan een vergadering met twee bestuursleden van het project (een belg en een nederlander, jawel!) en werd het ook door hen goedgekeurd. Inmiddels zijn we dus ook daar al twee weken aan de slag gegaan! Hoewel ik ook heel graag met deze kinderen werk en mij ook met hen amuseer, zijn twee namiddagen in de week echt voldoende. We zijn immers elke dag al aan de slag van 07.30u tot 12.30u en moeten ook telkens onze lesjes op school voorbereiden alsook die activiteiten in het NCS project (we hebben al bandjes gemaakt (zelfs de jongens deden mee!), spelletjes buiten gespeeld, vlinders gemaakt (jaja, ook hier deden de jongens mee!). Kortom: druk maar leuk! En maak jullie maar geen zorgen, als het me te veel wordt dan trek ik op tijd aan de alarmbel!

Op school gaat het ook nog steeds goed, vorige week ben ik met de letters a, e, u en i aan de slag gegaan en het lukte de kindjes behoorlijk goed om de letters van elkaar te onderscheiden. Het spelletje dat ik hiervoor ontworpen had, viel in goede aarde! Deze week gooi ik het over een andere boeg en ben ik eens aan de slag gegaan met het schilderen! Weliswaar heb ik daar ook iets educatiefs aan gekoppeld en mogen ze niet zomaar verven maar doen ze dat aan de hand van verschillende figuren die ik ze voor het schilderen aan leer (concreet is dat het vierkant, het hartje, de ster, de cirkel en de driehoek). Ook het schilderen is niet zomaar schilderen maar in principe stempelen met wattenstaafjes! Leuke bedoening hoor en het is eigenlijk wel een beetje schattig hoe de kindjes uiterst geconcentreerd met de wattenstaafjes aan de slag gaan om de tekening zo mooi mogelijk te stempelen =). Op school hebben we ook eens springtouwen boven gehaald in de speeltijd (Sanne en Pieta hadden er van thuis meegebracht), was me dat een bedoening zeg! Iedereen was er wild van en ze konden maar niet ophouden van springen en zingen!

Naast het project vierden we dit weekend twee dingen: het afscheid van de lodge en Sanne haar verjaardag. De organisatie beschikt over een lodge waar vrijwilligers de eerste week in verblijven alvorens ze naar het gastgezin gaan. Op dit ogenblik zijn ze echter bezig met het bouwen van een nieuwe lodge en een nieuw kantoortje. Het huurcontract van de oude lodge verliep vandaag (de nieuwe lodge en het nieuwe kantoortje zouden misschien open gaan per 1 december), dus besloten we om er met z'n allen te overnachten de nacht van vrijdag op zaterdag en zo van de lodge afscheid te nemen. Handig meegenomen, want zaterdag werd Sanne er 24! Het was dus wel een leuk weekendje!

Wat Tamale voor de rest betreft, is het hier nog steeds erg warm met vorige week elke avond hevige onweersbuien.

Hoewel ik op dit moment nog het gevoel heb van hier "nog niet klaar te zijn" (je weet wel wat ik bedoel), merk ik wel aan verscheidene kleine dingetjes dat het goed is dat ik in de helft zit. Het "salamenga" gedoe begint stilletjes aan mijn keel wat uit te hangen. Ook kunnen kinderen hier bij wijze van spreken 100x "hello" zeggen ook al heb je al "hello" terug gezegd. Ik kan je verzekeren, op den duur heb je het er wel wat mee gehad en is het echt niet meer zo schattig meer! Ik verlang ook al een beetje om nog eens gewoon in de massa te kunnen opgaan zonder op te vallen. Kortom: ik hoef nog niet perse naar huis nu, maar dat ik inmiddels over de helft zit vind ik best oke. Bovendien merk ik ook dat ik al die lieve mensen daar thuis in Belgie elke week een klein beetje meer en meer begin te missen. Maar dit zal wel normaal zijn zeker, als je weet dat het weerzien elke week een klein beetje dichterbij komt?

En dan om af te sluiten wil ik eventjes zeggen welke trotse meter ik wel niet ben omdat ik vernomen heb dat kleine Nilu inmiddels twee tandjes aan het krijgen is!

Groetjes en tot binnenkort!
x

SOS Kinderdorpen & Mole National Park

Dag lieve mensen allemaal!

Oke, ik geef toe: er wordt maar om de (grote) twee weken iets op die blog hier geplaatst, maar ik heb het eigenlijk wel druk en niet altijd tijd om een heel verhaal te schrijven... Bovendien werkt de electriciteit hier niet altijd of is er geen internet als ik het eens van plan ben om te doen (het zijn echt geen uitvluchten hoor..). Maar bij deze: ik doe opnieuw een poging hier iets te plaatsen. Alvorens ik verder ga wil ik even zeggen dat ik van vele mensen via email en sms gehoord heb dat ze niet kunnen reageren op die blog en het dus via andere wegen doen. Ik begrijp zelf niet erg veel van websites of dergelijke, dus heb ik dat reagerenluikje nu gewoon afgezet zodat niemand zich daar nog zorgen moet in maken dat hij/zij niet kan reageren erop: sturen jullie gewoon maar mailtjes zoals jullie bezig zijn, niet mee inzitten dus, voor mij is het gewoon handiger dat ik eens iets vertel op die blog zodat jullie het allemaal zelf kunnen lezen zonder dat ik naar iedereen hoef te mailen.

Bij deze... waar waren we gebleven...

In het eerste weekend van oktober heb ik me vooral bezig gehouden met het voorbereidingswerk voor de school. Het gaat op school inmiddels goed hoor! De kinderen beginnen mij echt te herkennen en er is ook toenadering van de leerkracht in kwestie. Laat ik me wel even iets zeggen: in mijn vorige blog staat er 'kindergarden' geschreven, in principe is het 'kindergarten', een schrijffoutje van mij dus, maar ik zou niet willen dat jullie denken dat ik een tuin vol kleuter bedoel ;-). De leerkracht vroeg me vorige week of ik voor haar eventueel een lesrooster wil opstellen met hoe ik de week met de kinderen aanpak. Ik heb dus nu alle kinderen uit de klas in groepjes verdeeld zodat ik ze elke week allemaal minstens 1 keer bij me heb gehad. Vervolgens ben ik hier mee klaar op woensdag net voor de eerste speeltijd. Na de speeltijd neem ik dan twee groepjes die het die betreffende week bij mij moeilijk hadden met de opgaven om deze nog eens met hen extra te oefenen of in te studeren. Op donderdag neem ik dan standaard de kinderen in groepjes van 4 die het over het algemeen wat moeilijker hebben op school en op vrijdag neem ik dan standaard de kinderen in groepjes van 4 die het over het algemeen heel goed doen op school en dus extra stimulatie wel kunnen gebruiken. Ik heb die groepjes allemaal zelf samengesteld op basis van datgene dat ik met de kinderen al ondervonden heb. Hier en daar voer ik wel eens wijzigingen door, omdat kinderen ook evolueren in wat ze wel en niet kunnen natuurlijk. Ik wil immers dat iedereen min of meer evenveel kans krijgt. Inmiddels heb ik naast mijn kleurspelletje ook reeds een telspelletje gemaakt met de beperkte middelen die ik heb om zo de kinderen van 0-5 te leren tellen en te leren herkennen, en dat lukte best goed! Deze week ben ik dan gestart met een taalspelletje, momenteel leren ze namelijk de letter 'a', dus focus ik me vooral daarop nu. Het is nog steeds behoorlijk improviseren wat spelletjes en lesvoorbereidingen betreft, maar ondanks het feit dat ik geen echte leerkracht van opleiding ben, vind ik het wel nog goed lukken!

In het eerste weekend van oktober was Sanne de zondag wat onwel geworden, op zich hadden we daar niet echt van geschrokken want hier krijg je zo nu en dan wel eens de buikloop door ofwel het eten ofwel de warmte,... Maar de nacht van maandag op dinsdag werd uiteindelijk de ganse tijd onderbroken door toiletbezoeken en dergelijke waarbij Sanne nog eens ontdekte dat ze koorts aan het maken was.. Omdat we dit beiden niet meer erg normaal vonden zijn we de dinsdag naar het New Life Laboratory geweest waar Sanne een malariatest heeft laten doen. Bleek dat ze uiteindelijk geen malaria had. Natuurlijk waren we blij dat ze dat niet had, maar het deed wel nog meer vragen rijzen bij haar toestand natuurlijk.. Sanne heeft daarop dan maar haar huisarts in Belgie gebeld om hem uit te leggen hoe ze zich voelde en wat er zich had afgespeeld de afgelopen dagen. Die wist ons te vertellen dat ze wellicht een infectie aan haar darmen had. Gelukkig had Sanne de apotheker in Belgie haast leeggekocht, waardoor ze al de gepaste medicijnen bij zich had. Inmiddels gaat het al beter maar kampt ze - net als een aantal andere vrijwilligers - nog steeds met buikloop, de krampen aan de buik en de koorts is uiteraard meteen verdwenen, gelukkig maar =). Wat ikzelf betreft, gaat het eigenlijk behoorlijk goed op dat vlak. Nu en dan heb ik uiteraard ook wel eens last van buikloop en uitgezonderd van een dag of drie (eens erg misselijk geweest maar dat was vermoedelijk van mijn malariapil die ik wekelijks slik) ben ik nog niet echt heel erg ziek geweest.

Vervolgens kwam een van de Nederlandse vrijwilligers ons op de Kidz Active School vanaf de eerste week van oktober vergezellen. Ze heet Pieta en neemt nu kindergarten 1 voor haar rekening. We zijn dus sedert dan met drie vrijwilligers in de school aan de slag, waarbij we elk een ruimte in het klaslokaaltje van de vrijwilligers innemen.

In de eerste week van oktober kwamen ook opnieuw 3 Nederlandse vrijwilligers aan, op dit moment zijn we dus met 7 Nederlanders en 2 Belgen met de organisatie waar ik mee reis.

In mijn gastgezin gaat het erg goed, onze gastmoeder (en ook de familie aan de overkant van ons huis) waren erg bezorgd om ons toen we wat buikpijn hadden en ons niet zo lekker voelden. Ons gastzusje is ook verzot op onze namen en onze aandacht denken we, wanneer we thuis zijn roept ze voortdurend 'Nina', 'Sanna',... Ik wou het eens filmen met mijn fototoestel maar toen ik er aan begon was het fototoestel natuurlijk veel boeiender dan nog eens mijn naam te vermelden (terwijl ze het anders wel 100x na elkaar kan zeggen).

Het tweede weekend van oktober zijn we de zaterdag met de nieuwe vrijwilligers naar de markt geweest en de zondag naar het zwembad. Sanne en ik hebben die zondag eerst nog wat schoolwerk voorbereid voor we naar het zwembad gingen. Geloof het of niet, het is best wel even wennen geweest om ten eerste met zo'n toch wel grote groep vrijwilligers te zijn die ten tweede ook nog eens allemaal (behalve wij dan) Nederlanders zijn.. Maar goed, het is wel een leuke bende!

Vorige week woensdag zijn we met Marieke (de contactpersoon van de organisatie hier) Daphne en Pieta (2 van de 7 Nederlandse vrijwilligers) samen een kijkje gaan nemen in SOS KINDERDORPEN. Sanne en ik hadden op onze reis in het begin van ons verblijf in Ghana dit met ons busje gepasseerd en hadden eens aan Marieke gevraagd of we dat eens konden bezoeken. Zij vond dit wel een goed idee en vervolgens zijn we dus met diegenen die dit wilden daar naartoe geweest. We werden er echt hartelijk ontvangen! SOS Kinderdorpen hebben ze hier in Ghana in Tamale (waar ik dus verblijf) en dit wordt gesponsord door Zweden, daarnaast hebben ze hier in Ghana ook een SOS kinderdorpen in Kumasie en dit wordt gesponsord door Nederland. Eerst kregen we een rondleiding in het schoolgedeelte. Zowel kinderen van Tamale als de kinderen van de 'kinderdorpen' kunnen er school lopen. Er zijn voor verschillende vakken aparte klassen (bv. ICT, chemie, huishoudkunde,...), dit klinkt in Belgie misschien normaal maar hier is dit echt uitzondering op de regel hoor! Het was allemaal heel erg indrukwekkend, zeker omdat ik ook kan vergelijken met hoe het er in de Kidz Active School aan toe gaat (en dus hoe het er aan toe gaat op een meer 'lokale' school). De kinderdorpen zelf zijn vergelijkbaar met de leefgroepn uit de bijzondere jeugbijstand zoals wij dit kennen in Belgie. Huisjes met een moeder (de opvoedster dus) en maximum 10 kinderen die er altijd terecht komen via de rechtbank (bv. drugsproblematiek van ouders, moeder met psychiatrische problematiek die niet meer voor haar kind kan zorgen,...) Ze begeleiden en onderhouden het kind echt tot het volwassen is en eigenlijk nog verder dan dat, 'life commitment' is hier zeker en vast van toepassing. Het project en de ganse werking zit eigenlijk echt goed in elkaar (er is immers ook een sociaal werkster aanwezig die alles controleert en nagaat,...). SOS kinderdorpen in Tamale is gestart sins januari dit jaar waarvan de officiele opening in mei plaatsvond. Het was zeker en vast de moeite waard om er eens langs te gaan, het ganse domein is mooi 'beschermd' en je merkt echt dat de mensen die er werken dit met hart en ziel doen. Daarom aan jullie daar allemaal in Belgie een warme oproep: indien je nog eens iets in het buitenland wenst te steunen, dan kan ik je echt warm aanbevelen een steuntje in de rug te geven aan SOS kinderdorpen, wat die mensen daar realiseren is echt buitengewoon fantastisch...

Vorige week donderdagavond was het vrijwilligersavond in de lodge, we aten 'bbq', en jawel ik at eens een paar stukjes vlees (het waren er niet veel, maar goed, ik heb toch geprobeerd!). het was wel gezellig en het eten was echt behoorlijk goed volgens Ghanese normen. Ik kan jullie trouwens ook meedelen dat ik sinds een week of twee/drie elke middag brood eet met pindakaas. Niet ver van het kantoortje van onze organisatie waar we meestal lunchen, is een winkeltje waar ze lichter en zachter brood verkopen dat minder dat vieze smaakje heeft waar ik niet erg van hou. De schoonmoeder van Marieke (de contactpersoon van de organisatie hier die getrouwd is met een Ghanees) maakt verse pindakaas en die kun je kopen op kantoortje voor een erg schappelijk prijsje. En geloof het of niet: dat zachte, lichte brood met die verse pindakaas smaakt me goed! (Ik ga er echt op vooruit hier, op vlak van eten!)

En toen vorige week vrijdag... We hadden beslist om vrijdag met alle vrijwilligers (uitgezonderd het meisje dat hier nog langer is dan Sanne en ik omdat ze er al geweest is) naar Mole National Park te gaan. Sanne en ik stonden hiervoor om 05.15u met de fiets aan het busstation omdat we tussen 05.00u en 06.00u de buskaartjes moesten kopen om in de namiddag te vertrekken, indien we dit niet deden hadden we kans dat we niet mee konden met de bus. Toen we eindelijk hadden gevonden waar we moesten zijn, bleek dat er nog helemaal geen kaartjes gekocht konden worden! Bovendien was de man aan het 'loketje' erg onvriendelijk en zelf onbeleefd en gaf hij ons bitter weinig uitleg. Hierop reden we terug naar huis en belden we Bash op (je weet wel, een ghanees die werkt voor de organistie en die ons altijd helpt met moeilijkheden hier) om hem uit te leggen wat er aan de hand was. Hij zei ons ook dat dit helemaal niet klopte en hij opnieuw met ons er naartoe zou rijden. Dus wij opnieuw op die fiets (jaja, dat allemaal om 06.00u 's morgens) om daarheen te rijden. Bash liep vervolgens alleen naar het loketje terwijl Sanne en ik wat verderop stonden te wachten. Toen we daar stonden kwam een man van de security ons tegemoet om ons te zeggen dat we vanmiddag pas kaartjes konden kopen (hij had ons eerder die morgen al gezien), hij legde ons beleef en netjes uit dat het sinds kort veranderd is. Omdat soms bepaalde bussen gewoon niet vertrekken, staan mensen daar dan met hun buskaartje dat ze al op voorhand gekocht hadden.. Toen Bash ook terug kwam, vertelde hij ons hetzelfde verhaal... Nou ja, had die man ons dat eerder die morgen eens vriendelijk uitgelegd dan wisten we dat meteen, maar neen, hij moest perse zo onvriendelijk en onbeleefd doen...
Om 12.30u stonden we dus uiteindelijk terug aan het busstation met alle vrijwilligers, niet wetende dat we er nog lang zouden staan... Want om 16.30u was er nog steeds geen bus in aantocht... Jaja, hier in Ghana is alles echt mogelijk! En maar voortdurend zeggen: 'the bus is coming', amai, na 4,5uur hebben we het met z'n allen opgegeven! We zijn die avond dan gaan eten in Sparkles (restaurantje van die Belgen hier) en rechtover Sparkles heb je 'Ecotours', met heb kun je met een soort minibus ook naar Mole, weliswaar iets duurder, maar we besloten maar omdat te doen. Dus jawel, zaterdagmorgen vertrokken we met dit busje rond 08.30u richting Mole! We kwamen aan rond 11.30u en aten er iets. Rond 13.30u konden we op onze kamers (2x een kamer van 4 personen), sinds lang zag ik nog eens een echt bed (ik slaap op een dun matrasje op de grond he) en een kussen, wat zalig was dat! Die namiddag deden we een jeepsafari en zagen we de prachtige natuur van het park met de mooie planten, bomen en dieren (grote vogels, antilopen, aapjes,...). Zondagmorgen deden we om 06.30u ook nog de wandelsafari waarbij we al wandelend het park gingen bezichtigen. Jammergenoeg hebben we op beide safari's geen olifanten gezien, terwijl die er wel zouden moeten zijn. Blijkbaar speelden ze met ons verstoppertje.. Maar ja, dat heb je nu eenmaal met de natuur he, het is geen zoo waar we naartoe gingen, dus ook niet erg voorspelbaar. Het was wel wat jammer maar desalniettemin heb ik enorm genoten van dit domein. Trouwens, dat 'hotel' waar we in verbleven stond ook in het park, waardoor we op een avond een grote baviaan voor onze ruit zagen. Die was doodleuk naar binnen aan het kijken op zoek naar voedsel, haha, schrokken wij ons even allemaal rot toen we ineens zo'n groot dier voor de ruit zagen :-D. Wat het personeel van het park en vooral van het MoleMotel betreft kan ik kort en bondig zijn: onbeschoft, onbeleefd, onvriendelijk en tikkeltje onmenselijk, kortom: je moet alleszins niet voor het lieve en leuke personeel daar heen gaan!

Zozo, zoals jullie dus kunnen merken aan mijn wellicht wat chaotische blogbericht (kheb zoveel te vertellen he) amuseer ik me hier dus echt wel, ik heb nogmaals ontdekt dat ik echt graag met kinderen werk en ook erg onder de indruk kan zijn van zoveel moois dat moeder natuur ons te bieden heeft..

Trouwens, deze week gehoord dat het in Belgie eind deze maand opnieuw winteruur wordt. Hier in Ghana kennen ze dat eigenlijk niet, waardoor op het einde van de maand dus het uurverschil tussen Belgie en Ghana maar 1 uur meer is in plaats van 2 uur. Als het hier nu 10.00u is is het bij jullie al 12.00u, eind deze maand is als het hier 10.00u is bij jullie dus nog maar 11.00u!

Voor de rest is het hier nog altijd heel erg heet in Ghana en kan ik me maar niet voorstellen hoe het daar nu in Belgie moet zijn met al die opkomende koude...

Lieve groetjes

Madame! Madame!

Hey allemaal,

Vorige week maandag werd ik er 22, met dank aan iedereen die mij op elke mogelijke manier felicitaties wilde toewensen! Het deed me eigenlijk echt deugd! Samen met Sanne ben ik een hamburger met frietjes gaan eten, een waar feestmaal hier in Ghana! (Sanne had ook smorgensvroeg de kamer versiert toen ik nog sliep, lief he.) Jammer dat de plaats waar we dat lekker kunnen eten zo ver fietsen is. Maar voor mijn verjaardag deden we dus een extra inspanning! En het was het waard, want mijn maag was me achteraf erg dankbaar!

Vorige week dinsdag zijn we min of meer van start gegaan op de Kidz (dus niet Kids zoals ik de vorige keer schreef) Active School. Vrijwilligers beschikken over een eigen klaslokaal, dus knapten Sanne en ik deze ruimte wat op, zo goed als we konden. Het schooltje beschikt over lager onderwijs en ziet er ongeveer zo uit: nursery (=1ste kleutertje) - kindergarden 1 of KG1 (= 2de kleutertje) - kindergarden 2 of KG2 (= 3de kleutertje) - primary 1 of P1 (= 1ste leerjaar) en zo oplopend tot primary 6 of P6, de Kidz Active School beschikt echter enkel nog maar over tot en met P4, omdat de school ook nog maar een dikke twee jaar bestaat en ze dus nog geen oudere leerlingen hebben. Het is niet zoals in Belgie dat de kinderen een bepaalde min of meer vaste leeftijd hebben in de leerjaren, dit komt eigenlijk vooral omdat ouders niet altijd geld hebben om hun kinderen naar school te laten gaan en pas wanneer ze het zich financieel kunnen veroorloven, sturen ze hun kind dus naar school. Kinderen uit P1 hebben bijvoorbeeld op de mijn school een leeftijd gaande van 5-6 tot 8-9 jaar, hier en daar zit er in de klassen zelfs een 13jarige.. Vervolgens bestaan de klassen hier gemiddeld uit een 40tal leerlingen, ik heb zelfs al scholen gehoord die over een gemiddelde van 80 per klas beschikken..

De rest van de week hebben we op school wat moeten zoeken hoe we het zullen aanpakken. We hebben Habiba, de schooldirectrice (een prille vijftiger) ontmoet en zij liet ons weten dat we alles mogen doen waar we zelf zin in hebben. Ze houdt zelf erg veel van vrijwilligers, dit was ook duidelijk te merken toen we haar voor het eerst zagen. Ze nam mij meteen in haar armen om me te knuffelen, terwijl ik ze nog nooit had gezien! Meer welkom kan een mens zich niet voelen zeker? Ik heb eind vorige week - na wat observeren en rondkijken in de school - beslist om mij voorlopig (tijd geeft raad denk ik dan) wat vast te bijten in de leerlingen van kindergarden 2 (dus het derde kleuterklasje) en met hen educatieve spelletjes te doen. Ik neem ongeveer per halfuurtje - driekwartier vier kleutertjes bij mij om hen zo wat te stimuleren in het spelletje te spelen waar we mee bezig zijn. Deze week speelde ik bv. memory om hen zo figuren te leren herkennen en om hun kort termijn geheugen wat te trainen. Merkbaar hoe leuk ze het vinden om te ondervinden dat het na enige tijd hen lukt om de twee kaartjes te vinden die bij elkaar passen. Als je dan hem/haar nog eens extra feliciteert met zijn/haar prestatie, dan klaart dat gezichtje helemaal op en zie je hun glimlach die aantoont dat ze werkelijk fier zijn op zichzelf. Ik kan je verzekeren, het vertedert je op een bepaalde manier en het geeft terug extra en meer motivatie, want om die glimlach en dat zelfvertrouwen bij de kinderen op te bouwen; daar draait het toch allemaal om? =)

Ik heb wel de eerste week ontdekt dat een goede voorbereiding essentieel is om met de kinderen aan de slag te gaan, dus probeer ik vaak te brainstormen hoe ik bepaalde spellen ga uitwerken en hoe ik met hen aan de slag zal gaan. Wat immers wel erg jammer is, is het beperkt (lees: bijna geen) aantal middelen waarover de school beschikt om de leerlingen te onderwijzen. Met andere woorden is het met een echt minimum aan middelen improviseren hoe ik er het maximale voor de kindjes kan uithalen.. Met een beetje creativiteit en dergelijke lukt het wel!

Het school is 5/7, van 07.30u - 12.30 (voor de nursery tot en met KG2) en tot 13.30u (voor de primary klassen). Ik kan je wel verzekeren dat ik tegen de middag behoorlijk moe ben van de ochtend (het is hier immers ook erg erg warm, vaak drukkend). De taakspanning van de kinderen is ook tegen de middag erg laag, bepaalde liggen zelfs in slaap op hun bankje.

De afgelopen twee weken liepen dus met andere woorden goed op het schooltje. Het is een beetje zoeken hoe we het allemaal moeten aanpakken. Doordat wij onderwijs in Belgie gewoon zijn, gaan we vaak vergelijken met hoe het er bij ons aan toe gaat. Dit leidde nu en dan al eens tot wat frustraties. Leerkrachten geven op een volledige andere manier les zoals wij dat gewoon zijn en ze doen het hier allemaal echt zo op hun gemak. Ook al heeft het bv. al 15 minuten geleden gebeld, dan nog vind je vaak leerkrachten in het leerkrachtenlokaaltje terwijl hun klasje al vol zit met leerlingen die wachten.. Ah, ik probeer zo min mogelijk te vergelijken en zo goed mogelijk mijn ding te doen. Ik weet niet of ik het eerder al verteld heb, maar als het regent hier in Ghana ligt het leven hier volledig plat als het ware. Dus als het regent kan het ook gebeuren dat bepaalde leerkrachten niet afkomen om les te geven (regen is een geldige reden om nergens op een afspraak te verschijnen). En dan zie je de ganse voormiddag een klas met leerlingen zonder leerkracht... Bizar bizar... Maar zo gaat dat hier blijkbaar. Habiba, de schooldirectrice doet haar functie in principe ook vrijwillig omdat zij eigenlijk werkt op een andere school als directie. We merken wel dat als zij aanwezig is, het er strenger aan toe gaat en de leerkrachten meer leerkracht zijn. Op school worden we ook niet meer met 'salamenga' aangesproken maar horen we nu voortdurend 'Madame Madame' op z'n Engels (ik voel me op slag 20 jaar ouder precies).

Buiten het school hadden we vorige week donderdagavond een avond met de andere vrijwilligers (doorgaans is dat elke week de donderdagavond), we aten allen samen in de lodge waar we de tijdens de introductieweek verbleven. Een lekkere salade van verschillende groenten met pasta, heerlijk was dat! Het is ook de bedoeling om min of meer wat meer westers eten op die avonden te voorzien. Nou, mij hoor je daarover alleszins niet klagen! =)

Verder gingen Sanne en ik al stof kopen op dingen te laten maken bij een naaiateliertje (ik kan niet verder in detail treden omdat de dingen voor mensen zijn die dit ook lezen =)). Daarnaast gingen we ook een drietal keer naar de schoenmaker en hebben we onze eigen sandalen gemaakt! Alle, je moet je niet voorstellen dat ik van die sandalen gemaakt heb zoals je ze bij ons in de winkel vindt he, het zijn echte Ghanese sandalen en volledig met de hand gemaakt (en ook wel met een naaimachine). Het leer is afkomstig van geiten en de zolen worden gemaakt uit autobanden. Echt leuk om te doen! Daarnaast heb ik ook al intensief mijn was gedaan met de hand. Wat een werkje! Maar ik was achteraf wel supertrots op mezelf!

Verder kan het hier soms 's nachts ernstig en hevig onweren. Krijg altijd het gevoel dat ik met het huis en al zal weggeblazen worden! Het golfplatendak maakt ook een enorm geluid, erg op mijn gemak voel ik me niet in het midden van het onweer, maar gelukkig is het tegen de ochtend allemaal altijd voorbij. Dan straalt de zon opnieuw alsof er de nacht ervoor nooit iets gebeurd is...

Verder nog wat weetjes:
*De schoolboeken beginnen meestal met een dankwoordje dat uitgebreid gericht is aan God, het wordt op een - volgens mij - wel wat komische manier wat omschreven.
*Stopcontacten zijn overal met een schakelaar, net zoals bij ons in Belgie het licht is.
*In ons gastgezin loopt iedereen gewoon binnen en buiten, buren, familie,... In het begin probeerde ik nog gezichten en namen te onthouden, nu doe ik de moeite niet meer want dat is gewoon niet te doen.
* Kippenboutjes en dergelijke eten ze hier met beentjes en al op, voor hun calciumgehalte beweren ze. (Neen, ik probeer het zelf niet!)
*Vaders brengen meestal hun kinderen naar school en dan het vaakst met de brommer. Een brommer met drie kinderen en een vader op zijn hier dus geen onbekend gezicht.
*Ruiten en deuren zijn doorgaans altijd met haas omgeven.
*Meisjes hebben vaak net zoals jongens kort haar.
*Oude mensen zijn hier vaak blind en vertoeven in het openbaar meestal onder begeleiding van kleine kinderen.
*Als een meisje een tonnetje met water op haar hoofd kan dragen, dan betekent dit dat ze klaar is om te trouwen.
*Winkeltjes langs de weg hier bestaan hoofdzakelijk uit kleine containertjes.
*Water drink je uit zakjes van een halve liter, eenmaal het zakje opengescheurt is met je tanden moet je het dus leegdrinken.
*De mensen (volwassenen en kinderen) hebben de - volgens mij - vieze gewoonte overal hun behoefte te doen (plassen noemen ze hier nummer 1 en het groot toilet noemen ze hier nummer 2), op straat, op de speelplaats, langs de weg,... het maakt hier allemaal niet zo veel uit.
*Na het toilet gaan maken ze zich schoon aan de hand van een emmertje met water, toiletpapier is hier not done. (Voor alle duidelijkheid: Sanne en ik gebruiken wel wcpapier.)
*Door de warmte ben ik hier doorgaans altijd vroeg wakker maar ben ik 's avonds ook altijd vroeg moe.
*Politieagenten regelen hier heel vaak het verkeer, als ze ronde bewegingen maken met hun handen dan betekent dit dat alle fietsers zich mogen verplaatsen.
*Eten is hier over het algemeen erg pikant.
*Ze beschikken hier over rolstoelen die eruit zien als grote zitfietsen waarbij je de trappers met je handen voortduwt.
*Vrouwen doen de was met gestrekte benen en gaan niet door hun knieeen (amai, respect!).
*Winkeltjes en vooruiten van auto's zijn doorgaans altijd voorzien van opschriften waarbij een ode aan God en Jezus te lezen valt.

Zo, ondertussen zijn twee vrijwilligers naar huis vertrokken en zijn sedert maandag drie nieuwe vrijwilligers toegekomen. Sanne en ik horen nu al bij de "oudsten" hier. Volgende week komen er opnieuw drie vrijwilligers. Allemaal Nederlanders, Sanne en ik vormen wellicht tot het einde van onze reis het Belgische team =).

Dit was het dan, hopelijk geraken jullie er wijs uit (herlezen vraagt te veel tijd voor me ;-)) en zoals jullie merken begin ik het leven hier wel wat gewoon te raken! Foto's uploaden gaat erg moeizaam en is niet overal mogelijk, dus ik zal in de toekomst zien wat ik kan doen maar ik kan niets beloven!

Veel liefs!